Özür dileyeceksiniz
Bir gün onlarla iletişim kuramadığınızda
Onlara ayırmadığınız her an için
Onların gelmediğini anladığınızda
Ağlayacaksınız için için
Sizi sevmeyen insanların peşine düşüp
Onların içinde kırdığınız her parça için
Dinlemediğiniz her dakika ve saniye için
Büyük bir pişmanlık duyacaksınız.
Haklıydılar diyeceksiniz
Elbette bu saçları değirmende ağartmadılar
Ağarmış saçlarını son kez öpmek isteyeceksiniz
Ama nafile onlar aramızdan ayrıldılar...
Peki kim onlar?
Sizi siz olduğunuz için seven
Gençtir diyip alttan alıveren
Ebeveynleriniz onlar
Ve bir gün onlardan özür dileyeceksiniz...
Ümit Sefa Külcü
Bizim bir hakkımız zayi olmamıştır. Bilakis, hak etmediğimiz birçok nimete ve hakka sahip olmuşuz.
Biz mahlukuz; yani yaratılmışız. Bizi bir Yaratan var. İnsanı Yaratan, insana zulmetmez. Bilakis, insanı en çok seven ve kollayan O'dur.
Ortada adaletsiz gibi görünen bir şeyin hikmetli bir yönü vardır. Bu imtihan dünyasında her insan bir şeyle imtihan olunur. Her insanın imtihan derecesi de sahip olduğu imkânlara göredir.
Gözü olmayan, gözle imtihana tabi tutulmaz. Üstelik olmayan gözüne karşılık ayrı bir mükâfat alır. Ya gözü olan? Gözü olan, her saniye gözü nasıl kullandığının hesabını vermek zorundadır. Her şey bunun gibidir...
Sayfa 127 - NesilKitabı okudu
Şarkınız bu olmalıydı.Suat-Necip..Seven ne yapmaz....Son...
"Suat mı, yok mu? Niçin?" Bu Necip'in sesiydi, Süreyya'yla karşılaştılar, boğuk bir sesle birbirlerine haykırdılar. İhtiyar kadın feryat ederek "Fakat Allah aşkına koşunuz, bakınız kızcağıza!" diye yalvarıyordu, birisi, "Sakın içeride kalmasın?" dedi. O zaman Necip'le Süreyya'nın kapıya doğru koştuğu görüldü.
Aşağıdaki merdiven henüz ateş almamıştı, sadece yıkıcı bir duman boğuyor, çatırtıdan sıcaktan bunalıyorlardı. Haykırarak merdivenin üst başında bulundular, selamlık tarafına giden koridor ateş içindeydi. Harem¹ sofası kesif bir dumanla kaynıyor, Süreyya'nın odası köşede duman içinde kayboluyordu; o zaman Süreyya orada, içeri girmeye cesaret edemeyerek, "Suat, Suat!" diye haykırdı. Necip kapının önüne kadar koşmuştu, dehşetli bir sıcaklıkla boğuluyorlardı. Tekrar Necip, "Suat!" diye inledi, ikisine de bir inilti işitiyoruz gibi geldi, fakat ses şiddetli bir çatırtıyla boğuldu. Bir fırından fışkıran alev gibi yakarak, eriterek hücum eden duman içinde evvela bir saniye ikisi de tereddüt ettiler, fakat sonra Süreyya Necip'in vahşetle haykırarak içeri atıldığını gördü, "Necip" diye koşmak istedi; fakat dehşetli bir çatırtıyla tavanın yıkılıp oda kapısının ateş içinde kaybolduğunu görerek deli gibi döndü.
Boğaziçi, Mart-Şubat 1316 [1900/1901]
HAYATINI YAŞA
İnsan neden mutsuzluğu kendine hak görür? Neden hep gelecek kaygısı içinde çırpınıp durur? Neden hep olumsuz şeylere odaklanır?
Konuşmayı, iletişim kurmayı çok seven ama aynı zamanda çevremi gözlemlemeye de önem veren biriyim. Hiç tanımadığım insanların bile, konuşmaya başladıktan kısa bir süre sonra mutsuzluklarından, memnuniyetsizliklerinden bahsettiklerini görürüm.
"İnsanoğlu nankördür" lafını haklı çıkarmak istemiyorum lakin neden sahip olunmayan şeyler için, sahip olunanlar değersizleştirilir? Elinde ne varsa onunla mutlu ol, o sana hayat enerjisi versin değil mi?
İşinden, eşinden, sosyal çevrenden memnun değilsen, ya memnun olacak şekle getir ya da bırak. Kendini hapsettiğin demir parmaklıklardan seni kurtaracak bir kurtarıcı bekleme. İçsel yolculuğun seni zirveye taşır. Fakat bu yolculukta tarafsız ve pozitif olmalısın ki, farkındalıklar yaşayabilesin.
Sorunlarından kaçmak yerine acı verse de onlarla yüzleş. Dibe vurman gerekiyorsa dibe vur ama daha sağlam kalk. Değiştiremeyeceğin şeyler için de kafanı fuzuli yorma. Düşünmesi, değiştirmesi gereken insanlara bırak sahneyi.Doğrucu Ahmet olmak sana hayatın güzelliklerini kaybettirir. Bırak hayat akışında akıp gitsin, sen sana kalanların güzelliklerini kucakla. Detayların içinde boğulma.
Bir saniye sonrasının bir garantisi olmadığına göre anın tadını çıkar. Sahip olduklarını kıymetini bil ve şükret....