Fakat bocalıyordum.
Gizlice düşündüğüm, farkedilmesinden korktuğum hakikat sen miydin, yoksa ben, hatırasızlığı, boşluğu, en ucuz şekilde, sırtımdan korkakça, hiçbir teşebbüste bulunmadan birden bire atmak için yine hayal mi kuruyordum. Dedim ya işte, bocalıyorum. Yeniden yaşamaya başlamak kolay mı?
Sayfa 159
“Kendimi sanki...” tereddüt etti, kendini ifade edecek sözcükleri arıyordu, “demek istediğim, daha çok kendim oluyorum sanki. Daha çok kendi başıma, tamamen başka bir şeyin parçası olmaktan çıkıyorum. Salt toplumsal gövdenin bir hücresi olmaktan kurtuluyorum. Sana da böyle hissettirmiyor mu, Lenina?
Ama Lenina ağlıyordu. “Korkunç, korkunç,” diye tekrarlıyordu. “Nasıl böyle toplumsal gövdenin bir parçası olmamayı istemekten söz edebiliyorsun? Sonuçta, herkes herkes için çalışır. Hiç kimseden vazgeçemeyiz. Epsilonlar bile...”
“Evet, biliyorum,” dedi Bernard alaycı bir tonla. “Epsilonlar bile faydalıdır! Ben bile faydalıyım. Keşke olmasaydım!”
Kutsal şeylere saygısızlığı Lenina’yı çok şaşırtmıştı. “Bernard!” diyerek şaşkınlık ve ıstırap doku bir sesle kınadı. “Nasıl böyle yaparsın?”
Değişik bir tonla, “Nasıl yaparım?” diye tekrarladı düşünce içinde. “Hayır, asıl sorun şu: Nasıl olur da yapamam ya da daha doğrusu -çünkü sonuçta, niye yapamayacağımı biliyorum- yapabilseydim ne olurdu, özgür olsaydım; şartlandırılmam beni köleleştirmeseydi.”
“Fakat Bernard, sen korkunç şeyler söylüyorsun.”
“Özgür olmak istemez miydin, Lenina?”
“Ne demek istediğini anlamıyorum. Ben özgürüm. Zamanımı keyifli geçirmek konusunda özgürüm. Şimdilerde herkes mutlu.”
“Bernard güldü, “Evet, ‘Şimdilerde herkes mutlu.’ Çocuklara beş yaşında öğretiyoruz bunu...
Sayfa 106Kitabı okudu
Gizlice düşündüğüm, farkedilmesinden korktuğum hakikat sen miydin, yoksa ben, hatırasızlığı, boşluğu, en ucuz şekilde, sırtımdan korkakça, hiç bir teşebbüste bulunmadan birden bire atmak için yine hayal mi kuruyordum.
Sen vardın, yalnızdım. Kalabalık bir ailenin içinde tek başınaydım. Sessizliğin hınzır uğultusunda ben vardım senin hayalinin önünde erimiş bitmiş. Bilecek miydin bütün bunları, muamma. Sesin, çığlıklarıma gebe kalıyordu çoğu zaman.
Sen vardın, yalnızdım. Kalabalık bir ailenin içinde tek başınaydım. Sessizliğin hınzır uğultusunda ben vardım senin hayalinin önünde erimiş bitmiş. Bilecek miydin bütün bunları, muamma. Sesin, çığlıklarıma gebe kalıyordu çoğu zaman.
SEN BANAYDIN, BEN SANAYDIM.
Seni gördüm, gördüğümü sanmayorum. Seni buldum, bul- duğumu sanmayorum. Seni aradım. Seni düşündüm.
Sen olacak mıydın? Olur muydun?
Seni oldursaydım sen ona uymazdın.
Sen olsaydın, sen ona uymazdın.
Sonunda her şey senin için oldu. Sana oldu.
Senden bana olan şey, senden başka her şeydi.
Anladım iki sen vardın. Sende iki sen vardın kendin için. Bende iki sen vardı. Biri sendeki iki sen. Biri bendeki sen. Ben bunu anlayabilirdim ancak. Onun için düşündüm. Düşünmez olaydım. Seni bulaydım.
Ya da, seni bulduğumu sanaydım.
O zaman sen banaydın. Ben sanaydım.
Sayfa 147 - YKYKitabı okudu
