Eğitim okullarda öğretilen her şey unutulduktan sonra geriye kalan şeydir .
Güzel bir eserin daha sonuna gelmiş buluyorum.
Yazarımız bize eğitimden internette çoğu kişinin hayatının nasıl kabusa döndüğünden yok oluşundan bahsetmiş ve özellikle aileleri uyarmak istemiş güzel bir eser bir oturuş ta okunabilecek eser.
Okunmanızı tavsiye ederim.
23 Nisan ve Çocuk
Sen küçük yüreğinde, Koca bir Dünya taşıyorsun.
Bir bakıyorum arabamın önüne atılmışsın cam siliyorsun, bazen ayakkabımı boyuyorsun.
Seni anlıyor muyuz Çocuk? Yoksa iri cüssemizin arkasına sığınıp gür sesimizle seni susturuyor muyuz? Ruhunun derinliklerinde bir şeyler yıkıyor muyuz?
Sen Çocuk, yarınımızsın, karanlıklar da bile açan çiçeğimiz, seni yeterince seviyor muyuz? Yoksa bir ikisini seçip acımasızca gerisini eziyormuyuz?
Bugün 23 Nisan neşe doluyor insan hep böyle avutuyoruz kendimizi.
Sen Çocuk; sesin rüzgarlara karışmalı, Dünyayı sevginle sarmalısın, biz sevgiyi unuttuk. Avuçlarında beyaz güvercinler, koş yarınlara Donmuş yüreklerimizi ısıt tertemiz sevginle, biz yarınlarımızı kaybettik. Ne olur ışık ol bize, kanat aç yarınlara, umut saç geç olmadan.
Nasıl olur bilemem! Sen bil işte…
Bir yerlerde, çocuklar açsa, açıktaysa, tiner kokluyor, uyuşturucu kullanıyorsa, bugün 23 Nisan, nasıl neşe doluyor insan!!
Keyifli okumalar herkese!
Albert Camus, bu eseri yazdığında 22 yaşında olduğunu okuyunca aklıma şu soru düştü:
22 yaşındaki bir delikanlının ergenlikten yeni çıkıp gençliğin ilk demlerinin yaşandığı çok genç bir yaşta hangi uzun ve çileli yaşam deneyimleri geçirip hangi algı seviyesiyle düşüncelerini geliştirip iç dünyasında
