Benim yazgım da, mutlu etmem gereken insanları üzmekmiş.
Sayfa 102
Mutluluğunun eksikliğini dünyevi bir nedene bağlayabilen aziz mahluk! Hissetmiyorsun, felaketinin paramparça kalbinde, bozulmuş aklında yattığını hissetmiyorsun
Sayfa 91
Bana her şeyi bağışlayan güzel Tanrım, niçin verdiklerinin yarısını geri alıp bana özgüven ve yeterlilik duygusu vermedin ki?
Sayfa 59
Okur Takip Önerileri
Nasıl da çocuktur insan! Nasıl da böyle bir bakışa özlem duyar!
Sayfa 33
Artık ne yönlendirilmek, ne teşvik edilmek, ne de coşturulmak istiyorum, bu yürek zaten yeterince fırtınalı; benim ninniye ihtiyacım var
Sayfa 6
Kalbime söz geçirmeye çalışıp umutlanmaktan vazgeçirmek istesem de, yine de, milyonda bir olan o olasılığın gerçekleşmesini dilemekten vazgeçemedim.
Sayfa 34
kendi icimdeki celiskiyi okuyormusum gibi
"İnsanların iyi niyetinden şüphe etmek olabilecek en utanç verici kötülüktür. Ve siz, halkınızın sadakatinden şüphe ediyorsunuz."
"İnsanlara karşı şüpheyle yaklaşmanın ne kadar doğru olduğunu bana öğreten sizlersiniz. İnsanların iyi niyetine güven olmaz... İnsan dediğin bencil arzulardan oluşan bir canlıdır. Hiçbirine güvenmemek gerek."
Sayfa 9
öfkenin olduğu her yerde, daima altta yatan bir acı vardır.
Sayfa 60
Onun gibi mi olmak istiyordum? O olmak mı istiyordum? Ya da sadece, ona kavuşmak mı istiyordum?..
Sayfa 71
Kaybedilen en kıymetli eşyanın, servetin, her türlü dünya saadetinin acısı zamanla unutuluyor. Yalnız kaçırılan fırsatlar asla akıldan çıkmıyor ve her hatırlayışta insanın içini sızlatıyor. Bunun sebebi herhalde, "Bu öyle olmayabilirdi!" düşüncesi, yoksa insan mukadder telakki ettiği şeyleri kabule her zaman hazır.
Sayfa 145
Bu akşam anladım ki, bir insan diğer bir insana bazen hayata bağlandığından çok daha kuvvetli bağlarla sarılabilirmiş. Gene bu akşam anladım ki, onu kaybettikten sonra, ben dünyada ancak kof bir ceviz tanesi gibi yuvarlanıp sürüklenebilirim.
Sayfa 124
Zaten küçükten beri hakikatten ziyade hayal dünyasında yaşayan sessiz bir çocuktum. Tabiatımda manasız denilecek kadar ileri giden bir çekingenlik vardı ki, çok kere etrafım tarafından yanlış anlaşılmama, aptal yerine konmama sebep olur ve bu beni üzerdi. Hiçbir şey beni, hakkımdaki bir kanaati düzeltmek mecburiyeti kadar korkutmazdı.
Sayfa 44
İnsan tahammül edemeyecegini zannettigi şeylere pek çabuk alışıyor ve katlanıyor.
Sayfa 42
Todd'un şiiri
"Yarını düşlüyoruz ama yarın gelmek bilmiyor;
Bir zafer düşlüyoruz
Aslında hiç istemediğimiz.
Yeni bir gün düşlüyoruz
O yeni gün zaten gelmişken.
Kavgadan kaçıyoruz
Durup dövüşmemiz gerekirken.
Ve hâlâ uyuyoruz.
Çağrıyı dinliyor ama kulak asmıyoruz,
Gelecek için umutlanıyoruz, gelecek yalnızca planlardan ibaretken
Bilgeliği düşlüyoruz, her gün köşe bucak kaçtığımız,
Bir kurtarıcı diliyoruz, kurtuluş ellerimizdeyken.
Ve hâlâ uyuyoruz.
Ve hâlâ uyuyoruz.
Ve hâlâ diliyoruz.
Ve hâlâ korkuyoruz..."
Sayfa 120
İnsan dogduktan sonra bir şekilde hayatta kalmak zorundaysa, hayatta kalmak için büründügü kisve her ne olursa olsun ayıplanmamalı. Yaşamak, yaşamak... Ah... Sonu gelmeyen, tahammül edilemez bir iş.
Sayfa 107
