ben sadece seni istiyorum. pişman olup dönsen bile affederdim,gerçi hâlâ affederim ama lütfen senden soğumadan bana dön çünkü ben soğuyunca bir daha aynı kişiyi sevemiyorum yapma işte bunu yapma
ACILAR....
Ben de acı çektim. Kimseye hissetirmedim. Hep içime ağladım.Göz yaşlarımı her kesten sakladım. Içim paramparça oldu,ama ben gülümsedim. Onun için bu kadar umursamaz ve hissiz oldum. Kimse beni kınamasın.Ben kimse için önemli olmadım. Her zaman geride bırakılan,sevilmeyen,beğenilmeyendim. Onun için duvarların bu kadar kalın.Ben kendimi sevemiyorum. Sizi nasıl seveyim?Ne zaman bir az önemli hiss etsem her zaman hayat bana bir tokat atdı. Sen buraya ait değilsin der gibi. Onun için ben haddimi biliyorum.
Herkesten çok da bir şey beklediğimden değildi aslında benim kırılışlarım... Hep bendim bir şeyler veren taraf, biraz da onlardan bir şeyler bekledim o kadar. Çok da bir şey istememiştim aslında; küçük bir huzur, şefkatli, içten bir arkadaşlık... Kimsenin başaramadığı o içtenliği istedim sadece... Herkese yaklaştığım gibi bana da öyle davransınlar istedim.
Onların veremeyecekleri şeyleri istemişim sanırım. İşte o yüzden yanıldım...
Çocukluk masumiyetimi kaybettim... Çocuk gibi herkese yaklaşıp arkadaş olabiliyordum 5-6 sene öncesine kadar.
Her şeyin farkına varmak istememiştim. Kimseyi anlamıyordum ama yine de onlarla sohbet etmek konuşmak güzel geliyordu. Şimdi... Şimdi hiç kimseye saf sevgi duyamıyorum. Çok yoruldum. Kimseyi sevemiyorum. Sevmek istiyorum ama istemesem de yara alıyorum yine vazgeçiyorum.
Ben çocuk olmayı özlüyorum sanırım. Çocuk kalmak istiyorum. Çocukken de büyümek istememiştim zaten.