Beni sıradan, ya da daha doğrusu huzurumuz için sıradanlık kılıfına girmeye mecbur ettiğimiz her şey ilgilendiriyor.
"Sıradanlık kötüdür." diye mırıldanıyor Pasolini. "Sıradan olmak kötülük için yeterlidir. Bir köpeğin ölümünden sorumluysan kötüsündür. Hele beslediğin köpeğin ölümünden sorumluysan çok kötüsündür."
En küstah, en kendini beğenmiş, en adi, en iğrenç sıradanlığın doruktaki temsilcisi, vücuda gelmiş halisiniz! Sıradanlığınız, kendinden en küçük kuşkusu olmayan bir sıradanlık sizinki, Olympos tanrılarınınki kadar serinkanlı ve kendini beğenmiş bir sıradanlık. Sıradanın da sıradanısınız!
Kafanızda da, kalbinizde de kendinize ait tek bir düşünce yok ve asla da olamaz. Ayrıca alabildiğine kıskançsınız, büyük bir deha olduğunuza inanıyorsunuz, ne var ki karanlık bazı anlarınızda yine de kuşkunun ziyaret ettiği oluyor sizi, kızıp köpürüyorsunuz, kıskanıyorsunuz... Ah! Ufkunuzda kara noktalar var şu anda, yakında tam anlamıyla aptallaştığınızda kaybolacaklar.
“Üç tehlike! Aşırı güven saygıyı azaltır, sıradanlık küçük görülmenize yol açar, işgüzarlık da bizi güzel bir av haline getirir.”
