İlk evladım Köksal 1969 yılında
ikinci evladım Serdar 1971
üçüncü yavrum Hakan 1973
dördüncü oğlum da 1975 yılında dünyaya merhaba demişti.
13 Kasım Cumartesi 1976 gününden bir gün evvel Serdar'ın dişi çok ağrıyordu. Sabaha kadar ağlamış hiç yatmamıştı. En küçük oğlumu abisine (Köksal) bırakarak Serdar'ı dişçiye götürmeye karar verdik. Serdar
18 yaşından küçük çocukları PKK'ya katılan anneler, Diyarbakır Büyükşehir Belediyesi'nin önünde sessiz protesto eylemine başladı. Çocuklarının zorla veya kandırılarak dağa götürüldüğünü söyleyen anneler, çocuklarının geri gelmesi için hem hükümetten, hem PKK'dan yardım istiyorlardı.
Tuhaf bir eylemdi. Anneler gerçekti, dağa götürülen çocuklar gerçekti ama, bu gerçek bu memlekette 30 senedir yaşanıyordu. Neden bugüne kadar böyle bir eylem olmamıştı da, tam 'açılım' denilen proje tıkandığında ortaya çıkmıştı? Ve neden, çocuklar geri gelmediği halde, sessiz sedasız sona erdi? Ve yine, neden anneler eylemdeyken canlı yayın araçlarını oraya gönderen, saatlerce yayın yapan CNN Türk ve NTV gibi televizyonlar eylem sona erdiğinde hiç haber yapmadı?
Sayfa 201 - kırmızı kedi (pasifik ofset)
Televizyon yayınlarını alamadığımız ve internet çekmediği için çılgın dünyamızda ne olup bittiğine dair haberleri ancak haftada bir uğrayan vapurun getirdiği gazetelerden öğreniyorduk. Gazetelerde savaşların, fakirliğin, haksızlıkların arttığı yazıyordu. Ama bunlar ada halkını ancak uzay savaşları kadar ilgilendiriyordu; her şey öylesine uzaktı adadan.
Meğer yanılıyormuşuz. Kötülüklerden uzakta değil, çılgınlığın tam göbeğinde yaşıyormuşuz.
Sayfa 14 - Doğan EgmontKitabı okudu
/şehre her gün yeni bir reklam panosu getirdiklerinin ben de farkındayım canım. Aldırma/
1.
Kalp sekseği günler
çok iş, çok insan
yorgunluk ve sessizlik oysa
sek sek sek sek...
DEĞİŞİYOR
Bundan beş yüz yıl önce birisi çıksaydı da: “Dünyanın bir ucunda, sözgelişi, İsveç’in bir köyünde oturan bir adam, dünyanın öbür ucunda, sözgelişi, İspanya’da oturan bir adama mektup yazacak ve bu mektup yerine ulaşacak,” deseydi, ona çıldırmış damgasını basarlardı. Bugün, trene, vapura, otomobile, tayyareye dayanan bir posta ağıyla bu iş oluveriyor.
Teknik günden güne ilerleyişle aman vermeden, acımadan önüne gelen bütün sosyal değerleri çiğneyip yok ederek yürüyor. O kadar ki, vaktiyle olmazlığın dileği diye söylenen sözler, masal istekleri bugün bize en kolay nesneler gibi geliyor.
“Kuş olup uçsam!” Bu bir vakitler göresimle dolu, olmazlıkla yanan bir gönül isteğiymiş. Bugün kuş olmak bir motor ve iki mekanik sanat işi.
“Bir balık olayım mı? Denize dalayım mı?” Bunu bir vakitler belki yarı alayla, belki olmazlığı göze alan bir kahramanlık duygusuyla söylemiş söyleyen. Bugün balık olmadan, bir denizaltı gemisiyle denize dalmaktan kolay ne var?
Masalların yıllarca uzakları gösteren büyülü aynasına bugünün çocukları dudak bükerler. Televizyon yalnız uzakların resimlerini değil, radyo ile el ele verince seslerini de getiriyor… Daha sayayım mı?
Değişen, durmadan değişen bir dünya içindeyiz. Baş döndürücü bir hızla değişen değişe ayak uydurmak her babayiğitin elinden gelmiyorsa ne çıkar. Değişen, baş döndürücü bir hızla değişen değişiş iki ayakları topal olanları bile sürükler peşinden.
[Nazım Hikmet (Orhan Selim takma adıyla)- Akşam,27.4.1935]
Roald Dahl’ın Çikolata Fabrikası Türkiye’de 1989 yılında basılmış, lakin kitap Amerika’da 1964 yılında satışa çıkıyor. 1964 yılında yazarın televizyon ve kitaplar üzerine söyledikleri. Bu zamanda, bilgisayar ve telefonu ’da bu metnin içine ekleyebiliriz… Yazar çikolata Fabrikası kitabında şöyle der:
(…) Aman derim, çocukları asla şımartmayın.
Henry King Ketcham adında bir adam tanıyor musunuz? Ketcham, 1920 doğumlu bir adam. Amerikalı. 40’ların başında Alice adında bir kadınla evlenir. 44’te bir çocukları olur. Kısa adı Hank olan Henry King, bir çizerdir. Çok yetenekli bir çizgiromancı. Ama iki büyük sorunu vardır: uyuşturucu bağımlısı karısı ve hiperaktif çocuğu. Bir gün, aile Hank’in
Âdet Gören Erkekler Olsaydı…
Gloria Steinem’ın ilk defa 1978’de Ms. dergisinde yayınladığı ve aşağıda çevirisini bulacağınız bu yazısı hala güncelliğini ve komikliğini koruyor.
—
Hindistan’da yaşamanın bana öğrettiği şey, dünyanın beyaz azınlığının bize açık tenlilerin daha üstün olduğu yalanını yutturmak için yüzyıllar harcadığı. Halbuki
