Kaçırdım aşkın ucunu
Sen uçurtmanın ipini sıkıca tutarken
Bırak şu ipi yahu
İzin ver özgürlüğü o da tatsın
Kaçırdım aşkın gramajını
Bırak kaçsın
Senden kaçan sensiz kalsın
Bensiz kaldın
"Son uçurtmanın da ipi koptuğunda; hepimiz özgürüz, hepimiz göklere teslim."
Sayfa 49Kitabı okudu
`Sen eline bir uçurtmanın ipi tutuşturulana kadar göğe bakmadın. Yapraklarının arasında meyveleri görünmeseydi hiç ağaca çıkmazdın. Topacın olmasaydı dönmeyecekti dünya , kayığın olmasaydı akmayacaktı su, topun olmasaydı zıplamayacaktın.
Sen "insan denilen çocuk!" Oyunu bırakıp dinleyebilsen , sana bir masal anlatacaktım.`
o zaman yükselme zamanı
"Kendinize bir uçurtmanın ipi koptuğunda ne olduğunu sorun . Yükselir!"
Sayfa 20Kitabı okudu
Bazı anlarda cesaretim kırılıveriyor. Bir uçurtmaya, gözlerimi ayırmadan uzunca bir süre bakabilecek cesareti bile bulamıyorum kendimde. Uçurtmanın dengesi bozulacak, kuyruğu dolanacak ya da ipi kopacak gibi geliyor.
Bazı anlarda cesaretim kırılıveriyor. Bir uçurtmaya gözlerimi ayırmadan uzunca bir süre bakabilecek cesareti bile bulamıyorum kendimde. Uçurtmanın dengesi bozulacak, kuyruğu dolanacak ya da ipi kopacak gibi geliyor. Bir şeyler iyi gitmediğinde ve tüm bunlar üstüste geldiğinde, insan, bundan böyle yaşananların ve yaşanması muhtemel olanların kötülükten başka bir şey getirmeyeceği hissine kapılıyor.
Sayfa 17Kitabı okudu
Sen eline bir uçurtmanın ipi tutuşturulana kadar göğe bakmadın.
Bazı anlarda cesaretim kırılıveriyor. Bir uçurtmaya, gözlerimi ayırmadan uzunca bir süre bakabilecek cesareti bile bulamıyorum kendimde. Uçurtmanın dengesi bozulacak, kuyruğu dolanacak ya da ipi kopacak gibi geliyor.
Ol sudur ki, nasıl akacağını bilir
Boşunadır telaşın.
Kadim usuldur, değişmez
Her gece bir gündüze gebedir,
Ağrımasın başın.
İster taşları bağla, ister yelkovanları
Nereye dek uğraşın?
Suların gençliği, toprağın bereketi
Aşikar bir rüyadır âlemde
Ne sırrın kalır, ne sırdaşın.
Dün elinden tutuğun bebek
Bakarsın kolunda yoldaşın.
Zamanla uzaklaşır, renkler ve sesler
Kopar uçurtmanın ipi en kalın yerinden
Hicranla biter savaşın.
Taş değirmende öğütülür insan. Yükünü sırtlanır doğar doğmaz. Yaralarından sızar kanı. İki büklüm bakışları. Yerde sürünür çıplak ayakları. Doğmamış gibi uyur yatağında iki büklüm. Çöplükte uçuşur umutları. Yerden bulduğu ekmeği üfler. Elleri çamur, elleri is. Hasırın izi dizlerinde. Taş tüyü yastığın soğukluğu, gecenin ayazı ile yarışır.
Gün gelir,insan öğütür kötülüğü. Paramparça, un ufak eder. Kanayan yarasını sarar. Denizlerde köpürür umudu. Sıcak çorbayı üfler. Sarılır birileri çocuklarına. Uçurtmanın son ipi düğümlenir ve bırakılır maviye. Ağaçtan meyveler düşer sofralara. Bir kumrunun ötüşü ile sabahlar olur. Bir kahramanın hikayesi ile uyur çocuklar sıcak yataklarında. Baba evine dumanı üstünde ekmeğin kokusuyla döner. Savaşlar suç sayılır. Üstün ırk indirir silahlarını, sınıf bilmez masumların üzerinden. Birileri koparmaz çiçekleri. Canavarlar kilitlenir zindanlara.
Gün gelir bir ezgi söylenir tüm dillerde, tüm kültürlerde. Biri çıkar ve haykırır. YAŞASIN ÖZGÜRLÜK, YAŞASIN ŞEREFLİ İNSAN, YAŞASIN ÇOCUKLAR, YAŞANSIN UMUT DOLU GÜZEL GÜNLER...