Geride bırakılmak mı zor yoksa nefes alırken sevmeye acı da olsa devam etmek mi dersiniz…
Kopamadılar birbirlerinden İs ve Arjen..Acıları onları yaktı yıktı kül etti. Bitirmek istediler bitmedi, unutmak istediler her daim önlerindeydi geçmiş. Yaralarına tuz da basamadılar ama
denemeye devam ettiler yeniden. Çocukluk acıları onları öyle yok etti ki iki tarafta kendini suçlu gördü.
Bir şans daha dediler ama o öyle bir geçmiş ki yakalarını bırakmadı. Yalansız, ihanetsiz bütün gerçekleri masaya yatırıp bir bir geçtiler üstlerinden. Arjen geçmiş ile geleceğe yön vermek için uçurumun ucunda hissetse de kendini kapılıp gittiği aşkına tutunmaya devam etti. Deli gibi severken yıktı ama yeniden var etti. İs; kaderlerini belirlemenin eşiğinde kararlarını inançlarını sorguladı. Yine de birbirlerinde yitip gittiler yine de birbirlerine bittiler. Onlar birbirinin ikizaleviydi…
Serinin 4. Kitabı yine bol betimlemeleri bol dramıyla yıktı geçti biziHüzün kovan kuşunu aradı gözlerim hüznümüzü dağıtsın diye. Sevgiyle var olmayla bütün olmayla başbaşaydık yine bu kitapta. Darbe üstüne darbe aldık ama umudumuz her daim baki kaldı ikizaleve. Sona yaklaşıyoruz biliyorum. Acının tarifini de sevginin tarifini de öyle güzel işliyorsun ki 
Gönül Akbayır hele o sonların seni bilenler bilir. Bu sonlara bayılıyorsun mutlu ederken uçurumdan da istiyorsun bizi. Vedaya hiç hazır olmasam da bekliyorum son kitabı deli bir heyecanla. Siz hala is serisini okumadıysanız diyecek lafım yok…
