"Burasının iç karartıcı bir etkisi vardı, geçmiş âdeta terk edilmiş binaların örselenmiş duvarlarına yapışmıştı."
Sayfa 74
Unutulmuş kızları mevsimlik sevdâların.
Sayfa 12 - Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.
Bir prenses gibi sevilmiş ve büyütülmüş kızlar ;babalarını yitirdikleri zaman, bir daha kimsenin onları bu kadar çok ve bu kadar karşılıksız sevmeyeceğini hisseder gibidirler.
Sayfa 20Kitabı okudu
Bir uğultu vaktiydi, ne akşama ne sabaha benzeyen. Zaman değil de etin seğirmesiydi. Usul bir kar bütün yapıları derin gizlere boğmuştu. Yollar yol değil ayrılığın iç çekişiydi. Ay ışığının vurduğu her yaprak, unutulmuş ne varsa odaya dolduruyordu. Pişmanlıkla minnetin harmanıydı her yer. Acılar bile bir kulak çınlamasaydı. Ne kadar uzun, mağrur, buğulu olursa olsun, hiçbir kirpik, rüzgarın camlara çizdiği resimleri silemiyordu. Yarım kalan her şey bir hınçla tamamlıyordu kendini. Bütün seslerin bize ait olduğu bir ruh esrimesiydi yalnızlık. Gidip su birikintilerinde bir çocuğun elinden tutuyordu. Çocuğun kalbi güneş yanığıydı. Bulutlardan oyalar işliyordu toprağa. Bir lambanın fitiliydi kadın, ışığı gölgesinden acı. Çocuğun cebine harfler dolduruyordu. Adam okunaksız bir yazıydı, başkalarının cümlelerinden. Durmadan sigarasıyla konuşuyordu. Kahire radyosundaki hıçkırık, dalsız gecelerde kim bilir adama neler söylüyordu? İlk dersi sessizlik, son dersi susmaktı herkesin. Hiçbir annenin, yanıtını değiştiremediği iflah olmaz sorudur bugün de "Kızlar neden hep kenara çekilerek yaşar?" Yaprakların, köklerine yaş döktüğü bir zamandı.
Sayfa 16Kitabı okudu
