Hayat çok kısa deriz, doyamayız. mutluyken içimize oturan ölüm korkusu da bu doyumsuzluğumuzdandır belki. bu kitap da böyleydi benim için. okurken bitmesin diye dua ettiğim, bir daha bu kadar saf duygularla yazılmış bir kitap okuyamayacak olmanın hüznüyle son sayfasına geldiğim kitaptır. küçük zeze'nin çocuk kalbiyle taşıyamayacağı acılara ortak olmak, yaptığı tüm yaramazlıklara göz kırpmak, o an bile dünyanın herhangi bir yerinde bir çocuğun omuzlarına yüklenmiş hayat sorumluluğunu düşünmek ve bu kitabı okumamış ve muhtemelen okuyamayacak insanlara üzülmek... o kadar çok isterdim ki küçücük bedenini göğsüme basıp "merak etme zeze, iyi insanlar ölmez." demeyi.
