Zararı tek kişiye dokunacak olan kötülükle, kalabalıkları etkileyecek olan bir tutulabilir miydi? Önünde upuzun bir gelecek olan gencecik bir adamın hayatını mahvedecek bir kötülük, tabii ki üç günlük ömrü kalmış bir ihtiyarın hayatını mahvetmekten daha önemli, daha kıymetliydi. Günahsız birine kancayı takıp onu doğru yoldan çıkararak bir günahkara dönüştürmeyi başardın mı özel olarak ödüllendirilmen işten değildi. Uzun lafın kısası, masum ve günahsız birine eziyet çektirmek onun içine nefret tohumları ekmek çok daha önemliydi. Hele koca bir toplumun içini kin ve nefretle doldurmaktan daha büyük başarı yoktu.
Uzun lafın kısası, çaresizlik içinde bu olanaksızlığı, bu absürdlüğü aylar boyu denedim. Katıksız bir deliliğin veya zihinsel anlamda mutlak bir tükenmenin pençesine için bu saçkalıktan başka seçeneğim yoktu.
Stefan Zweig... Satranç..
Ne yetenekli ne de yeteneksizdi. Parayı, eğlenceyi, iyi giyimi severdi ve bu insanların çoğu gibi korkaktı. Yaşamını içgüdüsel istekler ve yoğun çabalar değil, yasaklar ve cezalandırılma korkusu yönetirdi. İlkeleri olan, aklı başında, yani uzun lafın kısası kendini pek beğenen ve önemseyen, normal dediğimiz türde biriydi. Her insan gibi kişiliğini başkalarmkinden farklı görür, yine her insan gibi kendini ve yazgısını dünyanın merkezi sanırdı. Oysa yalnızca bir insan örneğiydi. Çelişkilerden haberi yoktu ve gerçekler dünya görüşüne ters düştüğünde hiç hoşgörü göstermeden gözlerini kapatıverdi.
