Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.38
Babanın Sessizliği
Babanın sessizliği kökünden sökülmüş çınara benzer. Hep yerinde kavi o ağaç. Hep yerinde müheyya o dağ. Babanın sessizliği bir dağın yürümesine benzer. Bir rüya bulaşmışsa kır saçlarına, çorak yüzüne, seslere değmiş sesine, eleme ve kedere, yeni doğmuş bir çocuğun şen gülüşüne asılmış nefesine. Bilinmeyen bir ses fısıldamışsa bir şeyler kulağına, bir babanın sessizliği bir gölün derin nefes alışına benzer. Sen bilirsin, bir göl derin nefes alırsa ne su, ne kuş, hep keder. Coşkunun ortasında, toplanmış da bütün aile. Babanın sessizliği asılı kalır o
bağa. Yeni yerişmiş kıpkırmızı elmalara. Kaç boğum olmuş domateslere. Boyumu aşmış mısırlara, koçanlara. Hiç ama hiç açmamış kayısı ağaçlarına. "Korkutalım mı ağacı, belki de meyve verirler oğul. İbrahim keskin bıçağı nasıl sürmüşse İsmail'in boğazına. O vakt gökten bir koç sana. Bıçağı boğaza sürmekle gaybdan bir şeylerin gelmesi arasında bir bağ var ne de olsa. Baltayı sürelim mi kayısı ağacının boynuna". "Baba korkutmak boşuna. Deli bir güneş görmüyor kayısılar burada". Babanın sessizliği bal olur arıların ağızlarında, dudaklarında. Arıların ağzı, dudağı olmaz demeyin. Vişne ağaçları bu sene de toplanmadı. Kuşlara kaldı hepsi. Babanın sessizliği vişnenin kırmızısında. Asılı, toplanmayan o dallarda.
DİKKAT SPOİLER İÇERİR!
Üstümde Çehov mutsuzluğu olan günlerde okuduğum için kitaptaki mutsuzluklar çok dikkatimi çekti ya da gerçekten çok mutsuzluk barındıran bir kitap.
Eserin temelinde adından da anlaşılacağı üzere bahçeli ve bahçesinde vişne ağacı barındıran bir çiftlik evi var. Bir tarafta çocukluğunu ve gençliğini bu evde geçiren insanlar bir tarafta da evi satın almak isteyen birisi var. Bu ev Anya tarafından satılır, aslında satılan sadece ev değil aynı zamanda bütün bir ailenin uçup giden anıları olur.
ÇOKÇA HAYATTAN
Hayat kadar kısa ama bir o kadar uzun soluklu hikayeler... İçimize, en özel yerlerimize dokunan, öz kelimelerle bezenmiş bir kitap. Bu özlüğüyle çokça hüznü , mutluluğu, umudu, umutsuzluğu heybesinde taşıyan ama en çok hayallerinin bir bir yok oluşlarına tanık olanların kitabı... En sevdiğim, kitabın naifliğini gözler önüne seren alıntı ile cümlelerimi sonlandırmak istiyorum...
" Sana, penceremin önünde duran o vişne ağacını anlatmıştım. Karanlıkta bile, ona bakmak bir mutluluktu, bolartırdı gönlümü. Sen o vişne ağacı gibisin, demek isterim sana. İlkyaz güneşinde sert, yalız, ışınımlı aklığıyla bir kışın daha ödülünü dağıtır gibi göğe karşı çiçeklenen, taç yaprakları pörsüyüp döküldüğünde ardından gelecek alın umuduyla bizi oyalayan, yemişi, koparılmazsa, uzun süre karara karara kışı bekleyen vişnenin bütün hallerini sende görüyor değilim elbet. Ama onun gibi bir yaşam umudusun benim için. Yaşanabileceğini, yaşamaya çalışmak gerekeceğini duyurup duran. Ama böyle sözler sana söylenmezmiş, söylenemezmiş gibi gelir hep. Kurağın ateşini söndüren, soluk aldıran, kapıları açan yaz yağmuru gibisin bana. Ama sıkılırsın diye söylemekten kaçınırım... "
İlk 5 sayfa sürekli karakterlerin kim olduğunu öğrenmeyle geçti biraz karışıktı ama sonra düzeldi.Kitap çok akıcı tek nefeste okunabilecek bir kitap tavsiye ediyorum.
Vişne ağacı soylu ailenin evinin bahçesindeki bir ağaçtır.Bu evin sahibi eli çok bol bir kadındır.Hâl böyle olunca iflas kaçınılmaz olur.Köylüler dedikleri insanlardan borç para almak zorunda kalırlar.O paralar tabi ki yetmez ve ev açık arttırmayla köylüye satılır.Köylü vişne ağaçlarını kestirir ve evi yazlığa çıkarır.Aile de evden çıkar ve yepyeni bir hayata başlarlar.
Keyifli okumalar.
Kimi romanların içine misafir olan alıntıları, edebiyat derslerinde ‘’İkinci Yeni’’ ler kendi söyleyişiyle ‘’Sivil Şiirciler’’ arasında geçen ismi ya da bazı dergilerde rastladığım birkaç dizesini saymazsam, Ece AYHAN ile yeni tanıştım diyebilirim.
Şiir zevki Atilla İLHAN’ın ‘’ Gözlerin gözlerime değince - felaketim olurdu ağlardım…’’ dizeleri kadar net, Neşet ERTAŞ’ın ‘’ Ağarsa saçların, belin bükülse- Yine taze fidan dalımsın benim…’’ diyen dizeleri kadar sade ve olduğu gibi olan benim için; ‘’ İntihar karası bir fayton, Orta Çağ’da gözleri tebeşirle çizilen bir güvercin, dudaklı penceresiz bir deniz, toprağa gömülen bir karınca taciri, pandomima sahnelerine düşen kanto ağacı, taç yapraksız bir öğlen uykusu…’’ gibi bol metaforlu Ece AYHAN dizeleri, kirazların arasına karışmış vişne tadı gibi oldu. Meyve olarak tüketemeyeceğim ama reçelde bayıldığım bir vişne tadı gibi. Yani hangi duygunun ve modun yanında sunulduğuna bağlı olarak değişkenlik gösterecek sevdim-sevmedim arafında bir yere konumlandı Ece AYHAN şiiri benim için.
“Kimsesizlerin, sokaklarda yaşayanların, açların ve parklarda barınanların, dışlanmışların, orta ikiden ayrılanların, kabadayıların, berduşların, kısacası tarih dışına düşürülen lümpenlerin yanında rahat ediyorum ben.” diyen şair, tüm marjinalliğiyle ilgiye ve okunmaya değer.
Mayıs,2018
Didem Madak'ın hayatı hakkında bir şeyler okumadan kitaplarının sayfalarını çevirmeye elim gitmedi bir türlü. İnternet ortamında çok şiirine denk gelmiştim ama yaşamına dair çok şey bilmiyordum. Bu yüzden röportajlarını okudum,videolar izledim.
İzlediğim bir videoda "Kibritle oynayan bir çocuğun muzipliğini hissettim hep şiir
