Gitmenin ekseriyetle iki yönü vardır. Biri neşe, umut, heyecan taşır öteki daima keder. Mevsim Yenice bir başka öyküsünde tam da bundan bahseder: "Nereye gideceğini sormuyorum. Çünkü ikimiz de biliyoruz; gitmek gitmektir, neresi olduğunun önemi yok." Bazen sadece gitmek gerekir sevgili okur. Önemi yoktur varılacak yerin, giden için de
Sanki biri bana yapboz verdi ama üzerinde büyük resmin olduğu kutu bende değil.
Bugün, bir yapboz parçasının o yere uymadığını buldum en azından.
"Sen yapboz oyununun eksik parçası olmayı yeğliyorsun. Tasını tarağını topluyorsun. Şansını hiç denemiyor, hiçbir işe hiçbir umut bağlamıyorsun.
Yararlı öğütleri dinlemeyeceksin artık. Çare nedir diye sormayacaksın."
Sanki biri bana bir yapboz verdi ve üzerindeki büyük resmin olduğu kutu bende değil. Bu yüzden bittiğinde resmin neye benzeyeceğini bilemiyorum. Tüm parçalar bende mi ondan da emin değilim. Bu sanırım pek iyi bir kıyaslama değil çünkü istesem de yapboz yapamam.
Sayfa 253Kitabı okudu
Kendi tipinizden olan birini asla baştan çıkarmaya kalkışmayın. Aynı eksik parçaları arayan iki yapboz bulmaca gibi olursunuz.
Evreni büyük bir yapboz gibi düşün. Hepimiz bu yapbozun birer küçük parçasıyız sadece. Hepimizin bir özelliği var. Fakat birilerini taklit etmeye başladığımızda yapbozun içindeki doğru yerimizi kaybediyoruz, daha da kötüsü kendimizi koyacak yer bulamıyoruz.
Ancak kendimiz gibi olabildiğimizde ait olduğumuz yerle buluşabiliyoruz.
İşte o zaman ben biricik oluyorum, sen biricik oluyorsun.
Yapboz gibiymiş
Üstüm başım mutsuzluk içinde görmüyormusun?
Güzel olan herşeye biraz eksiğim..
Al beni sen tamamla.
~Cemal Süreya