Erteleme, depresyon, anksiyete gibi durumlar hiçbir zaman birdenbire ortaya çıkmıyor. Yavaş yavaş gerçekleşiyor, uzun süre boyunca devam eden sorunların sonucu olarak doğuyorlar.
Sayfa 21Kitabı okuyor
İNTIBAH - NAMIK KEMAL
(Tanzimat Edebiyatı)
ÖNEMİ
Kitap "Vatan Şairi" olan Namık Kemal tarafından yazılmıştır. Ve edebiyatımızın ilk edebi romanı olma özelliğini taşır. İntibah'ın diğer bir ismi de Sergüzeşt-i Ali Beydir. İntibah Arapça "uyanış" anlamına gelmektedir.
KONUSU
Ali Bey annesi ile yaşayan temiz ve dürüst bir gençtir. Bir gün Mahpeyker adlı bir aşüfte ile tanışır. Ve bu kadına bağlanır. Bunu fark eden annesi, Ali Bey'i Mahpeyker"den uzaklaştırıp eve bağlamak için eve Dilaşub adında bir cariye satın alır. Ali Bey yavaş yavaş Mahpeyker'den uzaklaşıp Dilaşub'a bağlanır. Mahpeyker bunu gururuna yedirmez ve Dilaşub'a iftira atar, Ali Bey'i ölüme sürükler. Bu sırada Dilaşub, Ali Bey'i kılığına girip kendini feda eder ve öldürülür. Ali Bey bütün bunların açısını çıkarmak için Mahpeyker'i öldürür. Ve hapse girer. Atıldığı hapishanede 6 ay sonra kendisi ölür.
VERİLMEK İSTENEN MESAJ
Karşımıza çıkan insanları iyi değerlendirmeliyiz aksi taktirde bütün ömrümüz bir hiç uğruna feda olabilir.
KARAKTERLER
-Ali Bey
-Mahpeyker
-Dilaşub
İntibah
“Ama yavaş yavaş katlanıyor insan. Oysa yaşamdan çok şey de istemiyorduk. Daha da azını istemeyi öğreniyor insan… gittikçe daha azını.”
"Başlangıçta silik gölgelerden ibaretti her şey. Hafıza çünkü, böyle çalışıyor. Evvela bir ip geçiyor insanın eline. İpin ucu. Bütüne ulaşmak için, asılıp yavaş yavaş çekmek gerekiyor. Çözülen bir yumaktan ziyade, giyilmekten yıpranmış eski bir hırkayı sökmeye benziyor hatırlamak. Her an olmadık bir noktada düğümlenebilir ip. Kopabilir oradan. Ve bir kere koparsa, bağlansa da aynı olmaz artık. İrtibat şart, rabıta mühim, ihtimam esas. Usul usul, usulünce çözmek icap ediyor. Her bir ilmeği sabırla açmak."
Bu gün muhteşem bir söz okudum. Şöyle diyordu;
"Aniden olmadı, birikti. Yavaş yavaş doldu sonunda taştı. Bugün attığım üç beş adım yormadı beni, dün yürüdüğüm kilometrelerce yol nefesimi kesti. Doldum taşıyorum artık. Ve siz sadece bugün taştığımı görebiliyorsunuz."
Burada şeyler eskiyor,bozuluyor,ölüyordu.İnsan yaşamının her yanı karanlıkla sarılıydı.Nasıl başa çıkabiliyorlardı bununla?Yavaş okumadan kaynaklanan budalalıkla,diye düşündüm.Ancak budala kalarak başa çıkabilirlerdi bu karanlıkla.
