‘Ölüm bazen o denli çabuk gelmiyor. Ölümle savaşmak gerekiyor. Gülünecek en uygun anda gülmeyi kasıklarıma hapsedişim bundandır belki. Ölmeye yatarken ölümle savaşmak gerekeceğini düşünmemiştim.’
.
Aysel önce çocuk oluyor. Aydın, Engin, Ali, Behire gibi. Sonra büyüyor. Hayalleri de korkuları da çekmecelere saklanmış istekleri de büyüyor.
Değil mi ki içinde yaşadığı ülke de büyüyecek, olgunlaşıp yeşerecek; o da böyle yapmalı. Başını kaldırıp; istikbaline bakmalı.
.
Ölmeye Yatmak’ı okumak (hatta Adalet Ağaoğlu ile tanışmak demeli) uzun zamandır istediğim bir şeydi. Nedendir bilmem, erteledim.
Yoğun ve yavaş olduğunu sanırken; beni mektuplardan günlüklere, gazetelerden ajanslara sürükleyen bir kitapla karşılaştım. Sadece Aysel’i dinlesem belki kuru bulurdum bu kitabı. Ama diğerlerini dinlemek, okumak sayfaların usulca akmasını sağladı.
Ölmeye Yatmak sadece bir roman değil; bir döneme ait siyasi tarihin de notları niteliğinde. O tarihin, köyün gözlerinden de kentin ışıklarından da özetlenmesi.
Ağaoğlu’nun tekniğini, Aysel’in zihnindeki karmaşanın sayfalara yansımasını sevdim. İyi ki tam da şimdi okumuşum dedim.
.
Dar Zamanlar üçlemesinin ilk kitabının son sayfasını okurken; ölmenin de kolay olmadığını düşündüm.
Bir otel odası veya bir parkın soğuk bankı fark etmeksizin. Ölmek, yaşam tüm ihtimalleriyle devam ediyorken ne zor…
.
Şimdi sırada ikinci kitap var, içimde de büyük merak..
