Ah Yavuz... Canım Yavuz... Nam-ı diğer Yavuz Kahraman... Kısa boylu ancak boyuna göre koca yürekli Kahraman... Bir de duygu dünyasındaki heyecan veya stresine göre "Şeyyy..." ;)))
Çok seviyorum çocuk edebiyatını. Öyle seviyorum ki, her bir hikayede yazarların becerisiyle kendi çocukluğuma dönüyor, onlar sayesinde doyamadığım çocukluğumu yeniden yaşıyorum. Oysa ben büyüyeli çok oldu. Şimdi iki çocuk büyütüyor, ve kendi yavrularımı büyütürken yeniden büyüyorum sanki. Yine de 'geçmiş, geçmiyor arkadaş!'
Bu hikaye de böyleydi. İçimizden birilerinin çocukluğunda yaşadığı olası anıları yakalatacak kadar iyiydi. Ece Hanım'ın kalemi de yine esprili, yine sevgi dolu, yine eğitici, yine hayal gibi gerçekti.
Yavuz Kahraman, ailesi ile birlikte taşındıkları yeni mahallesinde, yeni apartmanında, yeni okulunda neler yaşadı? Yaşarken neler hissetti?
Okuyunca onunla yaşadım, okuyunca onunla güldüm, onunla meraklandım, onunla üzüldüm, onunla başardım. Ben okudum, sıra oğlumda... ;)))
Romantizm Okulu olduğu için canım biraz romantik komedi okumak istemişti...
Heinrich Heine abim sanırım ağır bir 
Johann Wolfgang Von Goethe hayranı. Kendisini ilahlaştıracak kadar -belki de öyle yaptı- övüyordu bu kitapta. Genel olarak çok fazla Alman ve Fransız edebiyatını karşılaştırmakta ve -bilmiyorum çoğu kez Fransız edebiyatını yermekte idi- Alman
