"Uzun zaman seslendim, uzun zaman aradım. Bu çok güç bir şey. Belki de beni anlamıyorlar."
"şefkat ve sevginin sadece bizim olduğunu düşündüm, ama işte... yanılmışım. Ve işte yeryüzünün son hayalperesti olarak, çukurun kıyısında, yaralı bir yarasa gibi dolanıyorum..."
Alıntı
Günaydın. İnsanı yok etmeyi beceremedi insan. Belki de bu yüzden büyük savaşlar çıkarmak yerine yeni yöntemler deniyor artık. Kimse kimseye güvenmiyor kimse kimseye acımıyor. Vicdanlar kör: Herkese şüpheyle yaklaşıyoruz ve her geçen gün yüreklerimiz kararıyor. Yuri Oleşa bir başka kitabında, "...bana göre bir dizi insani duygu imha ediliyor." diyor. O zamandan bu zamana değişen bir şey yok sevgili okur. Biz duyguları yaşatan taraftayız. Var olun.
"Acaba, kalp kırılırken nasıl bir ses çıkıyor?"
"... Biz duygular hakkında çok şey söyledik.. Ama dostum en önemlisini unuttuk.. Haksız mıyım? Aynı şekilde adamsendeciliğin insan aklının en iyi hallerinden biri olduğunu düşünüyorum. Adamsendeci olalım Kavolyerov!"
Sayfa 171Kitabı okudu
Eşya beni sevmez. Mobilya bana çelme takmaya çalışır. Cilalı bir köşe bir gün beni tam anlamıyla ısırmıştı. Yorganla hep karmaşık bir ilişkim olmuştur. Bana verilen çorba hiç soğumaz. Eğer herhangi bir çer çöp- bozuk para ya da düğme masadan düşecek olsa, yerinden oynatılması zor bir mobilyanın altına yuvarlanır.
Dərdi çox olanın oynamaq yadına düşməz.
"Neden böyle mutsuzum?.. Benim yeryüzünde yaşamam ne zor!"
Sayfa 23Kitabı okudu
Yetenekli insan
Yetenekli insan ya sönüp gidecek ya da büyük bir skandal koparıp parmaklığı devirmenin yolunu bulacak.
Sayfa 29 - Kırmızı kediKitabı okudu
...sarsmak istiyorum...
...sönen çağın kalbini sarsmak istiyorum. Kırık yerler temas etsin diye kalp lambasını sarsmak...
...ve bir anlık muhteşem bir ışıltı yaratmak...
Sayfa 106Kitabı okudu
Neden Ofelya?
"Geleceğin insanlarının bu tanrısına, makineye güldüm. Ve ona aşk ve umutsuzluktan aklını kaybetmiş bir kızın adını verdim, yani Ofelya'nın adını... En insani, en duygulandırıcı ismi..."
Sayfa 130 - Ivan PetroviçKitabı okudu
kahramanları bulmakta zorlanıyorum...
...kahramanlar yok...
...başkalarının pencerelerine bakıyor, başkalarının merdivenlerini tırmanıyorum. ara sıra yabancı gülüşlerin peşinden, bir kelebeğin peşinden koşan doğa bilimci gibi hoplaya zıplaya koşuyorum! haykırmak istiyorum: "durun! o fundalık nasıl renkleniyor, gülüşünüzün dayanıksız ve düşüncesiz pervanesi nereden uçup geldi? bu fundalık hangi duygudan? hüznünüzün pembe yabangülü mü yoksa sığ hırsınızın frenküzümü mü? durun! bana lazımsınız..."