Ne kadar şanslıyız aslında. Dünya'nın en güzel ülkelerinden birinde yaşıyoruz. Lâkin bunun farkında olamadık bir türlü. Etrafınıza bir baksanıza nerede yemyeşil ormanlar, nerede masmavi denizler, nerede o tertemiz hava? Ben size söyleyeyim, hâyâllerimizde sadece. Herkes ister yemyeşil ormanlarda piknik yapmak, herkes ister masmavi denize bakarak temiz havanın tadını çıkarmak. Ama biz insanlar olarak; "Denizi deniz olmaktan çıkardık. Ağaçları traş ettik, balıkların kökünü kuruttuk. Havayı mazotla doldurduk. Toprağı dejenere ettik. Bir yerden şöyle kazara çıkmış bir yeşil çimen ucu görsek, hep birlikte oraya hücum ederek ezdik onu, mahvettik.(sayfa 13)" Bir çöpü çöpe atmak bile zor geliyor bizlere. Sonra isyan ediyoruz yaşadığımız yere. Var mı ki bizim buna isyan etmeye hakkımız? Var mı ki bizim doğayı kirletmeye hakkımız? Var mı ki bizim dünyaya ihanet etmeye hakkımız? Ne güzeldi eski zamanlar değil mi? "Üstümüzdeki mavi gök delinmemiş, altımızdaki yağız yer yarılmamıştı. Etrafta ne motor sesi, ne parfüm kokusu duyuluyordu. Gökdelenlerin gölgesi gönlümüzü karartmamıştı. Çevremizde ne çit, ne duvar, ne de ekonomik ambargolar vardı. Kimse yalan söylemeyi bilmediği için hava kirliliğinden habersizdik. Günler, geceler, mevsimler, yıllar bölünmemişti. Tayin edilen zamanın sapkın kelepçesi bileklerimize geçmemişti.(sayfa 18)" Keşke eski günlere yeniden dönsek, herkesin çevreye karşı duyarlı olduğu o günlere yeniden dönsek. Kitap okunması gereken lâkin gerçekten okunması gereken bir kitap.
