Nedir bu insanı alev alev yakan, hiç bitmeyecekmiş hissiyle çaresizliğe sürükleyen, nedir bu aşk denen illet, nedir ki insanı acizliğiyle yerle bir eden. Boğazda düğüm düğüm, hayallerde hüzün, anıları omuzlarda yük eden.
Sevilirken bir ordu ile savaşacak güce sahipken sevilmemek ayağa kalkamayacak kadar güçsüzlüğe itiyor. Aşk insanı önce doğurup sonra öldürüyor sevgilim.
Elbette henüz sevgimi yitirmedim
Hâlâ dolu dolu bir sevgi barındırır yüreğim
İnsanlar mı? Hayır elbette
Çiçekler, hayvanlar
Her batışında tekrar doğacak güneştir sevdam
Üstelik yağmur yormaz kalbimi
Ve beni kandırmaz baharın gelişi
İnanıyorum elbet sevgiye
Fakat insan yüreğine değil