Mağrur ruhsal bağımsızlık, tek başına olma isteği, hatta üstün zeka tehlikeli görülür; bireyi sürünün üzerine çıkaran ve komşusunu sindiren her şeye bundan böyle kötü denir; adil, alçakgönüllü, itaatkar, kendini geri planda tutan mizaç, sıradan ve ortalama arzular ahlaki adlar ve payeler kazanır.
(İyinin ve Kötünün Ötesinde, 1886)