Cansu coşkun
@Cansuckck
Önce kelime vardı.
Kelimeden önce de yalnızlık vardı…
~Oğuz Atay~
“Modern zaman Tutunamayanı”
102 okur puanı
Ekim 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
İnsanların nice anlaşılmaz yanları var, niçin sakladıkları belli olmayan nice duygululukları var.
Sayfa 39Kitabı okudu
Elimizde olanla elimizde olmayan arasındaki, yaptıklarımızın sonucu ile, neredeyse başımıza gelenler arasındaki ayrımdan başka bir şey değil bu. Aşk bir çabanın sonucu olamaz, başımıza gelir ancak.
Sayfa 32Kitabı okudu
Düşünde gördüğü şakıyan kuş ölmüştü artık. Gönlündeki kuş ölmüştü.
Sayfa 99Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Hiç kimse onun kadar yalnız değildi. Hiçbir soylu yoktu ki soylular arasında, hiçbir zanaatkar yoktu ki zanaatkarlar arasında yaşamasın ve onların arasında sığınacak yer bulamasın kendine, onların yaşamını paylaşmasın, onların dilini konuşmasın. Ormandaki en yitik münzevi bile tek başına ve yalnız değildi, onun bile bir çevresi vardı, o bile belli bir sınıfa mensuptu ve bu sınıf yurdu, vatanıydı onun. Oysa kendisinin neresiydi yeri? Kimlerin yaşamını paylaşacaktı? Kimlerin dilini konuşacaktı?
Sayfa 54Kitabı okudu
Pragmatik bir insan , yaşama sanatının özünün birbiriyle bağdaşmayan istekleri bağdaşır duruma getirmek, arzuları birbirini saf dışı bırakmayacak şekilde tanımlamak olduğunu söyleyecektir .
Sayfa 12
Hem okudum hem de yazdım,
Yalan dünya senden bezdim…
Hepimizin üzerinde bir şaşkınlık var. Kaybolmuş insanların şaşkınlığı bu. Gündüz gezenleriz biz. Tanıdığımız kenti kaybetmişiz. Onu arıyoruz sokaklarda…
Sayfa 230Kitabı okudu
Hayat sıkıcı, varoluş anlamsız, ölüm kaçınılmazdır. O zaman, herhangi bir şeyin peşinden koşmanın ne anlamı var?
Sayfa 123Kitabı okudu
Bizi mahvedenin kabalıklar olduğunu zannederiz. Oysa, asıl incelikler yıkar hepimizi…
Sayfa 95Kitabı okudu
Üzülenin sadece ben olduğumu sanıyordum. Anladım ki hayat herkesi bir şekilde yaralıyor.
Sayfa 53Kitabı okudu
Sevmek için zaman bulamamış, daha doğrusu hiç aramamıştı.
Sayfa 72Kitabı okudu
Kalbi, durup durup incecik su akıtan, kapanmayan bir yara yeri gibi sızladı. Bu yara bazen sızı olup içine çöktü, bazen öfke olup dışına taştı.
Sayfa 45Kitabı okudu
İnsan birini sevmeli hemde çok sevmeliydi …
Sayfa 22Kitabı okudu
Biliyordu ki vücudun ruha ihanet etmediği zamanlar pek azıdır. Ne çok ister insan büyük kederlerin ardından ölüp gitmeyi de başaramaz.
Sayfa 21Kitabı okudu
“İçime döndürdüm gözlerimi. Görmeyi bilmiyorlardı.”
Sayfa 202Kitabı okudu
