Ahh Raskolnikov gibi ruhsal bozukluklarını had safhada yaşayan bir karakterden ayrıldığım, öyküsünü bitirdiğim için üzgünüm şu an aslında. Dostoyevski o kadar büyük bir ustalıkla yazmış ki kitabı; kitaptaki psikolojik ruh halini büyük bir ustalıkla bize kelimelerle tasvir ettiği yetmiyormuş gibi okurken adeta bizim bile psikolojimizle oynuyor. Bizi karakteriyle birlikte o bunalıma sokuyor, kızdırıyor, düşündürüyor belki isyan ettiriyor. Hatta öyle bir hale getiriyor ki artık bir suçluya hak verecek onu sevecek onu korumak isteyecek hale sokuyor. Beni etkileyen hayran bırakan şey de en çok bu oldu. Henüz karakterin kendisinin çözemediği o ruh halini böyle bir ustalıkla anlatması, soyut olan belki bizim adlandıramadığımız o hisleri kelimelerle tasvir edişi insanda hayranlık uyandırıyor. Ayrıca o dönemdeki Rus toplumundaki aksaklıkları bazen ironiyle bazen sert hayat hikayeleriyle gözler önüne seriyor eleştirilerini yapmaktan geri kalmıyor.
