- Sən belə bir rəssam tanıyırsan,Kovalikadze?
- Eşitmişəm. Necə məgər?
- Qulaq as, müharibə vaxtı almanlar Fransanı zəbt edəndə onun işləri itir. Bütün ümidini itirən rəssam 20 ildən sonra onları nəhayət tapır. Ona elə gəlir ki, gəncliyi qayıdıb. Elə bilirmiş ki, itən əsərləri bütün bu
vaxtı yuxusuna girib.
Sən də mənim yuxuma girirdin... Sən...
Əgər, mən indi həmin o illəri təzədən yaşasaydım...
"Gün keçdi" filmindən
"Hamı gizli, həm də hiss olunacaq qədər aşkar bir qüvvənin daim ona nəzarət etdiyini, onu izlədiyini, heç bir zaman tək buraxmadığını hiss edir, Villi. Ruhumuz gecələrin zülmətində, ən ağır tənhalıqda belə tək olmadığını, onunla daim birgə olan varlığın isti və mehriban nəfəsini hiss edir. Hamı yatanda belə O yatmır. Həmişə... Eşidirsən, Villi? Həmişə bizimlə bərabər olan biri var. Tanrı bizdən ayrı deyil. O, bizim ruhumuzu büsbütün əhatə edib." Uzun zamandır oxumaq istəyib, fürsət tapa bilmədiyim kitabın təsadüfən bu səhifəsi açıldı. Tam da ehtiyacım olduğu zamanlarda nöqtə atışı, sanki suallarıma cavab olan bu kəlmələri yəqin ki, yazıçı da həyatında bir fırtınadan çıxandan sonra təcrübə edib yazıb. Hürufilərin dedikləri ilə səslənən bu fikir-"Tanrı bizim içimizdədir" - məni həyata təkrar bağladı. Həqiqətən Tanrını niyə daim göylərdə məskunlaşan və qorxulması lazım gələn varlıq deyə təsəvvür edirik ki?! O bizi sevir, bizə şah damarımızdan daha yaxındır. Nə xoş Tanrını sevərək ibadət edənlərə...