...düşünmemek unutmak demek değilmiş.
Ben bir sevgi öksüzü olarak büyümüştüm.
"İntihar ediyorum. Kendi kendimden nefretimin sardığı bir dünyada yalnızım."
Okur Takip Önerileri
Birisi beni öldürse dünya düzelir gibi geliyor bana.
Jülide büsbütün gitti. Akşam güneşim söndü.
Bütün bu yaşamak gürültüleri içinde ruhun vazifesi o kadar azalıyor ki
Uyuyamazdı, çünkü yalnız kimsesizliğin azaplarıyla değil, gençliğiyle, arzularıyla da, mücadele ediyordu.
Yalnızlığın ona alışanlara verdiği teselli, ispirtonun düşkünlerine verdiği teselliden çok daha kuvvetli ve derindir.
Yalnızlık insan oğluna göre değildi.
Dün bir bugün iki! İnsan nasıl bağlanabilir birine bu kadar çabuk!
Yaşamak sancı veren bir yorgunluğa dönüşünce, ölüm korkusu azalıp yatışarak ebedî uykuya dönüşmeye hazırdı.
Yaşamak sancı veriyordu ona.
Hayat güzel değildi; ağzında acı bir tat bırakıyordu.
Başımı göğsüne yaslayıp sonsuza dek uyumanın hayalini kuruyorum
Bir türlü anlam veremediğim şu misafir odası olayı yabancılarda da varmış:)
bir oturma odasıydı ve sadece misafirler geldiğinde kullanılıyordu. Jaluzileri hep kapalıydı ve yalınayak gezen çocukların bu kutsal odaya girmelerine önemli günler dışında asla izin verilmiyordu.