Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.31
Kemal Candaş
Kemal Candaş
@Khemal
İstanbul
38 okur puanı
Ekim 2018 tarihinde katıldı
Türkçe kesinlikle duygu aktarımı için en güzel dil. Ancak çok az yazar bunu hakkını vererek başarabiliyor. Bu genç yazar arkadaşımız kesinlikle duygu aktarımında Türkçe'yi adeta bir ressamın fırçası gibi kullanmış bu kitapta. O kadar fazla duyguya temas etmiş ki... Sevginin özüne inmiş. Öyle aşk vs. de değil. Sevgiyi bir kavram olarak sorgulamış. Huzuru, mutluluğu, dirayeti, saygıyı, empatiyi... Aklınıza gelebilecek tüm duygular var bu kitabın içinde. İyi bir insan olmanın hayvan sevgisiyle nasıl bütünlenebileceğini o kadar güzel anlatmış o kadar güzel anlatmış ki ben kitabı hemen anneme götürdüm. Okumasını istedim çünkü kitapta anlatılan bir Meryem anne karakteri var. Anne nedir sorusunun o kadar güzel bir cevabı ki bu karakter. Kendi ağzından okumuyoruz Meryem'i oğlu Mete'nin anlattıklarıyla okuyoruz. Ama tanıyoruz onu biliyoruz çünkü o kadın hepimizin annesi. Ve Ceyda karakteri de bir diğer anne profili. Parçalanmış , dağılmış bir kadın. Kitap anne olmayı çok güzel anlatmış, evlat olmayı da. Anne ve evlat duygusunun bir hayvanla insan arasında nasıl yaşanabileceğini de aktarmış.
Çok güzel sözler var kitapta. Hepsi de herkesin hayatına yön verebilecek derecede parlak ve ışıltılı sözler. Bence hiçbir kitap 10 üzerinden 10 almamalı yüceltmenin sınırı olmalı. Ama nedense kıyamadım ben bu kitaba. Puan kırmaya gönlüm elvermedi çünkü sevdim. Sevdiğine kıyamaz insan. Ben bu kitabı bir anne gibi, bir kardeş gibi sevdim. Allah böyle kitaplarla buluşmayı nasip etsin herkese. Can gibi, öz gibi, toprak gibi bir kitap.
Gördüğünüz yerde alın derim
Son zamanlardaki favori yazarım beni yanıltmadı ve D&R mağazasında rafta görür görmez aldığım bu kitap bana çok güzel bir hikaye sundu.
Çok kendine has bir yazar. Uslubu, kalemi ve anlatımıyla yeni bir şeyler yapmaya üretmeye çalıştığı çok belli. Sıradan bir hikaye sunmuyor. Şaşırtmak için saçma kurgulara gitmiyor. Anlatmak istediği bir şey var ve onun üzerine yoğunlaşıyor.
Kitap aslında insanın doğasını, değişimini ve dönüşümünü işliyor. Ben kendi adıma çok güzel dersler çıkardım. Yazarın özellikle iyi insan tanımı bana çok çarpıcı geldi ve yaşadığım çevreye yeni bir pencereden bakmamı sağladı.
Hem böylesine derin ve ince bir konu işliyor hem de bunu o kadar güzel bir aksiyon macerayla süslüyor ki tam bir usta yazar adayı bu adam. Devletin Malı kesinlikle Türk edebiyatı için çok özel bir kitap olma potansiyeli taşıyor ve sanırım devamı gelecek bir kitap.
Anlatım tekniği ve anlatım dili itibariyle oturmuş bir kitap. Birinci tekil anlatım ile kaleme alınmış ve yazar sistemli bir şekilde ilerlemiş kitabı yazarken.
Konunun ele alınışı itibariyle başarılı bir hikaye ve belli bir dünya görüşünün yansıtılması söz konusu. Keyifle okunabilecek bir kitap.
Okur Takip Önerileri
Öncelikle kitabın başlangıç kısmının çevirisi mi çok kötü yapılmış bilmiyorum ama başlangıç adlı kısmı okuması çok zordu. Birinci bölümle birlikte akıcı bir üçüncü tekil şahış anlatımı başladı.
Kitabın güçlü bir edebiyatı yok. Sadece akıcı bir hikaye anlatımı var. Pratik dinamik. Okuyucuyu sıkmadan ilerliyor ve bu haliyle 7 puanı kapıyor.
Keyifli okunabilecek bir kitap ama asla 7 puandan 0.1 fazlası bile etmez.
Bu kitabı bitirdiğim için yazarından para alsam yeridir. Açıkçası çeviri mi çok yavan yoksa yazarın dili mi aşırı renksiz bilemedim.
Kitabın anlatım diline karşı uyumamak için direndiğimi hissettim. Distopya sevdiğim bir konu ama bu kadar tatsız bir distopya dilini de bünyem kabul etmiyor. Kitabı daha okumaya başladığım an yazarın anlatım dili beni hayal kırıklığına uğratsa da direndim ve her sayfada kitaptan biraz daha soğudum.
Sene 2018 insan yeni bir anlatım dili yeni bir anlatım tekniği görmek istiyor artık.
Okuyucuya heyecan vermek konusunda çok enerjisi düşük bir kitap. Yazarın ısrarla üstünde durduğu Amos Decker karakteri sürükleyici değil. Unutmayan Adam kitabında da aynı şeyi deneyip sürükleyememişti.
Yazarın anlatım tekniği tutarlı bir üçüncü tekil şahıs sunumu fakat anlatım dili açısından hiçbir yenilik sunmuyor. Oldukça klasik bir polisiye dili. Cümle yapılarının çoğu "... sayılmazdı ama ... denebilirdi" ya da "... değildi ama ... sayılabilirdi." şeklinde. Bu da bir nokta sonra kitabı sıkıcı bir hale getiriyor. Yazarın anlatım dili okuyucuyu diri tutmaktan ziyade ezberlenmiş cümle yapılarını sıralamak üzere kurulmuş.
Kitap aynı zamanda çok fazla popüler kültüre sırtını yaslamış daha ilk 3 bölümde geçen Fantastik Dörtlü, NFL ve Burger King göndermeleri yazarı zayıf gösteriyor. Açıkçası Amerikan Futbolu'nu sevmiyorsanız bu kitap elinizde sıkıcı bir kağıt yığınına dönüşebilir.
6 vermemin sebebi Açlık Oyunları'na 5 vermiş olmam. Aynı puanı vermek istemedim.
Büyük bir hata
Kitapta geçen "1. Dünya Savaşı'nda yenilen Türkiye..." şeklindeki anlatım oldukça tehlikeli ve algı yönetimi bile diyebileceğimiz kadar sıkıntılı bir önerme.
Şimdi şunu bilmek gerekir ki Türkiye, Turkey, Turkei, Turqi gibi bir tanımlama Türkiye Cumhuriyeti kurulmadan önce de vardı. Ancak bu tamamen coğrafi bir tanımdı. Anadolu topraklarına pek çok batılı ülkede farklı dillerdeki varyasyonları ile Türkiye denmekteydi ancak Osmanlı Devleti yani daha doğrusu Devleti Aliyye Osmaniye için Türkiye tanımı hiçbir zaman yapılmamıştır. Hiçbir Osmanlı Padişahı kendisini "Türkiye Padişahı" olarak tanıtmaz veya tanımlamazdı. Osmanlı, resmi bir şekilde Osmanoğulları Beyliği'nin mega bir imparatorluğa dönüşmüş haliydi. Anadolu'da yaşanan beylikler arası mücadele döneminde misal Dulkadiroğulları galip gelmiş olsaydı muhtemelen devletin adı da Devleti Aliyye Dulkadir olacaktı.
Şimdi hal böyleyken "1. Dünya Savaşı'nda yenilen Türkiye..." cümlesi oldukça tehlkeli ve saptırmaya açıktır.
1-Türkiye devlet olarak ilk defa resmi kayıtlara Gazi Mustafa Kemal Atatürk'ün bizzat kurucusu olduğu TBMM tarafından geçirilmiştir.
2-Türkiye 1. Dünya Savaşı'nın tarafları arasında yer almadığı gibi galibi ya da mağlubu da değildir.
3-Türkiye'yi 1. Dünya Savaşı'nda yenilmiş olan ülke olarak tanımlarsak 1923'te resmiyete kavuşmuş bir devleti mevcut olmadığı bir dönemden sorumlu tutmuş oluruz.
4- Devleti Aliyye Osmaniye, Türk İmparatorluğu, Büyük Türk Devleti, Türk Devleti, Türkler... Gibi tanımlamalarla anılabilir ancak Türkiye adı ile anılamaz.
Chris Culver için yapılan güzellemelere aldanıp kitabı elime aldığımda gerçekten çok büyük bir hayal kırıklığına uğradım. Öncelikle yazarın anlatım dili ve tekniğini konusunda en ufak bir yaratıcılığı yok. Düz ve yalın bir polisiye.
Bir insan neden farklı bir şey üretmek için çaba göstermez? Ben bunu yaratıcı zekası olduğunu iddia eden insanlara yakıştıramıyorum. Kitap yazıyorsun, üstelik de polisiye roman gibi akıl oyunları kurman gereken bir türe el atmışsın. Konu sıradan ve basit. Hiçbir şaşırtıcı yanı yok. Bildiğiniz düz polisiye. Yahu yeni bir anlatım tekniği koy ortaya, öyle bir anlat ki aklımız yerinden çıksın.
Yok arkadaş. Adam yazmak için çaba göstermemiş ki. Yazar okurunu düşünüp, şöyle yazayım ki daha keyifli vakit geçirsinler dememiş. Bu adamın yazar olarak nesini beğenelim şimdi? Yazabiliyor olması yeterli bir kriter mi beğenmek için? Kardeşim insanlar bir asırdır polisiye hakkında bin türlü kitap okumuş zaten. Konuya doymuşuz. Yeni bir şey sunamayacaksan ne diye yazıyorsun? Bütün mesele "Ben de polisiye yazıyorum" demek mi? Vasat, yalın, sıradan, düz, tatsız bir kitap. Ama ne? Polisiye.
İyi o zaman bu kadar polisiyeye bu kadar puan: 3
Dürüst olmam gerekirse Stephen King'i pek sevdiğimi söyleyemem. Bana yazdığı şeyler hiç sağlam bir şekilde yere basmıyor gibi gelir. Okurken konsantre olamam ve genelde hep aynı yazım tekniğini kullandığı için sıkıcı bulurum.
Fakat Yeşil Yol'un yeri başka. İnsanın içine işleyen bir konusu var ve yazım tekniğini, anlatım dilini çok yaratıcı bulmasam da hikayesi itibariyle çok doyurucu bir kitaptır. Çok güzel bir iç dünya yolculuğu aslında Yeşil Yol ve Stephen King'in diğer eserlerinden çok farklı bir noktada.
Yine Dan Brown ve yine 8'den yukarı puan veremiyorum. Ama bu 8 öyle bir 8 ki, kurguya hikayeye ve o sürükleyen merak unsuruna şapka çıkartmak lazım.
Fakat yine baş kahramanımızın önceki maceralarıyla bu kitabın hikayesinin hiçbir şekilde kesişmiyor oluşu gerçekten yazarın neyden sakındı konusunda şüpheler yaratıyor. Yani istese pek çok kitaptan oluşan koca bir evren kurabilir ve kitaplar arasında attığı küçük köprülerle çok özel bir çalışma çıkartabilir fakat bunu ısrarla yapmıyor ve bu da Langdon'u benim gözümde giderek derinliği boşalan bir karakter haline getiriyor.
Be arkadaşım kutsal kaseden girmişsin, illuminati'den çıkmışsın yani bunca macera yaşamışsın ve hala daha başına gelenlere hayret edebiliyorsun. Dan Brown'un en büyük eksikliği bence okura "büyük resmi" sunamaması. Kitaplar ayrı ayrı güzel ancak kitaplar aynı karakter üzerine kurulu olmasına karşın karakter her kitapta sanki ilk macerasını yaşıyor.
Kitabın iki kere uyarlaması yapıldı. İlk uyarlama siyah beyaz bir filmdi ve en az kitap kadar vasat ve tatsızdı. Leonardo Di Caprio'nun oynadığı ikinci uyarlama ise kesinlikle kitaptan daha başarılıydı ve insanın içinde yer ediyordu.
Kitaba gelecek olursak anlatım dili olarak bu kadar zayıf bir kitap nasıl olabilir anlamak mümkün değil. Sözde çağın önde gelen yazarlarından ama belki de çeviri çok yetersizdir bilemiyorum. Kitabı okurken edebiyat anlamında hiçbir zenginlik bulamıyorsunuz. Düz yalın duygusuz ve soğuk bir dille çekim senaryosu gibi kaleme alınmış. Bence zaman kaybetmeye değecek bir çalışma değil.
Üzgüm ama yarım bıraktım
Ben bu kitabın nesinin bu kadar abartıldığını anlamadım. Kitabın daha ilk sayfalarında o kadar fazla karakter ismi bombardımanı var ki, odaklanmak çok zor. Yazarın anlatım dilinin herhangi bir özgün tarafı ya da yaratıcılığı yok. Belki de Doğan Kitap çevirisi çok kötüdür bilemiyorum ama yaklaşık 100 sayfa okuduktan sonra yazarın okuyucundan çok fazla efor beklediğini fark edip bıraktım. Yani kitabı okumak için gerçekten çaba göstermek gerekiyor. Konu bana ilginç de gelmedi. Zekice bir kurgudan bahsediyor diğer yorumcular da açıkçası ben kitapta en ufak bir zeka pırıltısı görmedim. Böyle bir çalışmaya 5'ten fazla puan verirsem pek çok yazara haksızlık ederim diye düşünüyor ve 5 verip nokta koyuyorum.
Dan Brown 'ın yine başarılı bir eseri ve 3. Tekil kişi anlatımında tutarlı bir anlatımın devamı. Kitap içerik kurgu ve anlatım olarak Dan Brown standartları çervesinde gayet güzel.
Yine büyük bir bilgi birikimi ve başarılı tasvirler söz konusu. Kitapta geçen mekan tasvirleriyle Roma'ya gittiğinizde muazzam bir tur atabilirsiniz. Böyle bir deneyim yaşayın derim.
Dan Brown kitaplarıyla ilgili tek sıkıntım Robert Landgon karakterinin kitaplardaki olaylar akışında kronolojik bir zaman çizelgesine oturtamamak. Yani Da Vinci Şiftesi'ni başlangıç kabul edecek olursak diğer kitaplarda geçen olaylarla birlikte kitapların zaman akışını kestirmek imkansız çünkü hiçbir kitap diğerlerine ilişkin herhangi bir ipucu vermiyor. Sanki her seferinde karakterin ilk macerasını okuyor gibiyiz. Öyle ki karakterin kaygıları, heycanları ve olayları değerlendirmesi sanki ilk defa garip bir olaylar zincirinin içine düşmüş hissiyatı yaratıyor. Bir önceki kitapta dünya yerinden oynamış, bir sonraki kitaba bakıyorsun sanki hiç böyle şeyler yaşanmamış gibi. Kutsal Kase gibi bir olayı çözmüş bir karakter Iluminati mevzusunu değerlendirirken. "Ya geçen sene de şöyle bir olay olduydu..." demez mi? Robert Langdon demiyor, her kitapta sanki kafa sıfırlanıyor bu da Dan Brown'a asla 8 den fazla puan veremeyeceğim anlamına geliyor.
Benzerleri olan Maze Runner ve Açlık Oyunları'na 5 puan vermiştim buna ise 3'ten fazla puan vermem mümkün değil. Peki ama neden?
1.Hikaye klişe
2.Karakterler klişe
3.Kurgu klişe
4.Anlatım dili ucuza kaçıyor
5.Anlatım tekniği sıradan
6.Kitabın önermesi de klişe
7.Edebi değerden uzak kısıtlı hedef kitle gözetilerek ticari amaçla yazılmış.
Sırf bu 7 sebepten 7 puan kırınca zaten geriye 3 puan kalıyor. Kitabın içindeki mantık hatalarını ve basitlikleri irdelesem o 3 puandan da eser kalmaz.
Bu kitabı neden okuduğumu bilmiyorum okurken bitirmek için neden kendimi zorladım onu da bilmiyorum. Bildiğim tek şey çok kötü bir kitap olduğu.
Bu kitabın konsept olarak Açlık Oyunları ve Uyumsuz'dan farkı nedir? Yeni bir önerme yok. Yeni bir fikir yok. Yeni bir alt metin yok. Kitap tam bir popüler kültür klişesi.
Yine ergenlik çağındaki gençlere ve onların kahraman olma heveslerine dayanan bir öykü. Bu tarz kitapların söylemi hep aynı ve basit kişisel gelişim safsatasına dayanıyor "özgüvenli ol, cesur ol, sen gençsin her şeyi yaparsın kim tutar seni" yani kitabı okumaya tahammül edebilirseniz size bundan daha fazlasını veremiyor. Bunun yanında az biraz distopya fikirleri vs. Kitap o kadar boş ki hikaye ve karakterlerdeki mantık hatalarını saymak istemiyorum bile. Gençlerimizin bu kitapları okuduğunu düşününce insanın morali bozuluyor.
