Bir kitabı okurken geçen iki saatin, ömrümün birçok senelerinden daha dolu, daha ehemmiyetli olduğunu fark edince, insan hayatının ürkütücü hiçliğini düşünür ve yeis içinde kalırdım.
Bir azap çeşidi olarak yüksek farkındalığa sahip olmak. Bahsettiğim şey "müthiş bilgili, her şeye hakim olmak" ya da "kendini beğenmişlik" değil. Kendi vaziyetinin, içinde bulunduğu "bataklığın" farkında olmak; öylece yaşayıp gitmenin imkânsız olduğu bir alan yani.