ozlem polat
@Ozlemplat
55 okur puanı
Mart 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Bir kitabı okumaya başladı
ozlem polat tekrar paylaştı.
Bir damla gözyaşı yanağımdan aşağı süzüldü, ardından hızla diğeri ve bir başkası geldi.
Johnny, "Sana sarılacağım, diye fısıldadı kulağıma. "Bunun iyi gelip gelmediğini söyle bana, tamam mı?"
ozlem polat tekrar paylaştı.
Hayatımda bir kez olsun kaçmak yerine sığınabileceğim güvenli bir
yer istiyordum.
O evde yavaş yavaş ölüyormuşum gibi hissediyordum.
Kendi evimde.
Sığınmam gereken yerde.
Kendimi güvende hissetmem gereken yerde.
Okur Takip Önerileri
Yüzüm harcadığım çaba yüzünden kızarmıştı. Oturma odasındaki cesetlere doğru tökezledim.
Annem. Babam. Nina.
Polisi aramalıydım. Suç mahallini bozmamam gerektiğini de biliyordum ama bu benim ailemdi. Bu onlara sarılmak için son şansımdı.
Bu yüzden sarıldım.
Bir kitap okudu
Dünyada bundan daha acıklı bir erken doğum günü sürprizi olup olmadığını merak ederek pastamı didikledim. Ardından tenim karıncalandı.
Başımı kaldırdığımda bu karıncalanmalar titremeye dönüştü.
İşte.
Belki de bu yüzden babama hiç açılmamıştım çünkü bazen onu bana böyle bakarken yakalıyordum.
Sanki beni tanımıyormuş gibi.
Sanki benden nefret ediyormuş gibi.
Sanki benden korkuyormuş gibi.
Bir kitap okudu
Sarhoş durumdayken sanki büyük bir mesele değilmiş gibi konuşuyordu. Sanki annemin ölümü her gün ruhunu yakan bir his değil de geçip giden bir andan ibaretti. O da tıpkı benim gibi her gün o kâbusu yeniden yaşamıyormuş gibi konuşuyordu. Annem her şeyiyken sanki hiçbir şeyi değilmiş gibi konuşuyordu.
"Kırılan bir kalbin düzeltilmesi için kişinin onu onarmayı istemesi gerekir. Bir nevi arabanın motoru gibi, bozuk parçalar üzerinde çalışmak için vakit harcarsan düzeltebilirsin ama bence babam acıyı hissetmeye alıştı. Bence artık kendini en rahat hissettiği yer orası."
"Peki ya senin kalbin?" diye sordu. "Senin kalbin iyi mi?"
"Benim kalbim onun öldüğü gün beni terk etti."
Bunu kabul etmek benim için zordu.
Hayatın boyunca bir yabancıdan nefret etmen öğretildiğinde, vaktini gerçek bile olmayan bir şeyden nefret etmeye harcadığını fark etmek mahcup ediciydi.
"Gerçi bu tuhaf," dedi bana.
"Tuhaf olan ne?"
"Kurtarıcı prensimin dünyanın kalanı için canavar olması."