Felaketimizi başka biriyle taksim etmek saadettir, fakat annelerle değil annelerle değil. Annelere anlatılan kederler taksim değil zarbedilmiş olur. Çocuklarının felaketini iki kat şiddetle hisseden anneler bu ıstıraplarını çocuklarına fazlasıyla iade ederler. Böylece keder anadan çocuğa, çocuktan anaya her intikal edişinde büyüdükçe büyür.
Beklemek tüm anlamın kendisiydi, bekler ve düşünürdü, boşuna olamazdı, hiçbir şey boşuna olamazdı, boşuna değildi, sebepsiz, yersiz değildi, bekliyordu ve beklediği gelecekti."