“Utanç? Utanç sadece korkunun başka bir şekli. Kabul ediyorum ç, daha yüksek ve iyi bir şekli, ceza alma karşısında hissedilen endişeden kaynaklanmaz..”
Çok zevk aldım okurken.Masum bir çocuğun bakış açısını görmek, üzücü olaylarda bile tuhaf bir huzur ve umut hissettirdi. Önyargıların, ayrımcılığın acımasızlığını, eşitlikten, adaletten ve doğrudan yana olmanın ne kadar zor ama onurlu olduğunu bir kez daha öğretti. En acısı da, yıllar, yüzyıllar geçse de insanların kötülüğünün ve daha ilginci bu kötülüğün şeklinin bile aynı kalmış olması.. “Herkes”e uymak yerine, “doğru”ya uymak cesaretini gösterebilen insan sayısı artsa, insanların çoğunluğu vicdanını dinleme cesaretini gösterebilse, kötülük biter mi?