Sanırım ağlayacağım.
Sakın, diye kesin ve net bir şekilde bana karşı çıktığında,...
"sanırım ağlamayı becerebildiğim ilk anda senin için ağlayacağım."
Perşembe sabahı uykudan rahatsız, düşünceli kalktım: *Asla iyileşmeyeceğim, ne yapacağım?" Gün ilerledikçe, daha çok depresyona giriyordum. Gözyaşlarımın boşal- mak üzere olduğunu hissediyordum. Kendimi çok umut- suz hissediyordum. Ansızın, paradoksik niyeti depresyona uygulamaya karar verdim. "Ne kadar depresyonlu olabi- leceğimi göreceğim," dedim kendi kendime. "Gerçekten depresyona girip ağlayacağım, her yerde ağlayacağım," diye düşündüm. Büyük gözyaşı damlalarımın yanakla- rımdan aşağı süzüldüğünü hayal ettim; hayalimde öylesi- ne ağlıyordum ki evi sel basmıştı. Kafamda bu düşünce ve manzarayla gülmeye başladım. Kız kardeşimin eve gelip "Esther, ne haltlar karıştırıyorsun? Evi sele verecek kadar mı ağladın?" dediğini hayal ettim. Evet, Dr. Frankl, ka- famda canlandırdığım bu sahneye o kadar güldüm ki, çok güldüğüm için korkmaya başladım. Bunun üzerine "Öyle çok ve yüksek sesle kahkaha atacağım ki bütün komşular kimin böyle güldüğünü görmek için koşarak gelecekler," dedim kendi kendime. Bu beni biraz rahatlatır gibi oldu. Bunlar Perşembe günü olanlar, bugünse Cumartesi ve depresyondan eser yok. Sanırım paradoksik niyet kullan- mam, aynanın karşısında ağlamaya benziyor; her nasılsa ağlamanıza engel oluyor. Aynaya bakarken ağlayamam. NOT: Bu mektubu yardım için yazmadım, çünkü kendi- me zaten yardım ettim.
Nasıl oldu ne zaman oldu bilmiyorum. Kendime başkalaştım..
Uzun zamandır kitap okumuyorum, film izlemiyorum, kendimi dinlemiyorum,
Mark çalmıyor artık fonda, kendimle içtiğim gece kahveleri yok, şiir okumuyorum, bir şeyler karalamıyorum, her gün birbirini kovalayan sıradanlaşan dünya meşgaleleri..
Beni ben yapan herşeye o kadar yabancıyım ki artık.
Belki de devrilen atı vururlar diye ,
Belki de batıp gidenleri sevmezler diye..
Durmadan koşuyorum..
Sanırım ararken kaybolmak bu olsa gerek...
Aramak çok zor bulduğum da ağlayacağım..🌙
Sanırım ilk sombolik betimlediğim incelemem.
*Dinlendim, yoruldum, günler devirdim, geçmedi. s14
* Dünyaya dert olmamak için derdini içinde tutmuştu. s51
*boğazım düğüm düğüm, konuşsam ağlayacağım. s59
Kitabın kapağı gibi küçük mahallelerde köylerde geçer mekânları.
diri diri gömülen kız çocuklarına armağan etmiş kendi gibi genç olan yazarımız 
Elif Genç
Fakat sanmayın ki kitap o dönemi anlatır. Okuyunca neden öyle yazmış fark edeceksiniz.
Çoğunlukla kızlarımızın ve delikanlılarımızın ya da büyüme çağındaki çocukların ayrı ayrı yarım kalmış aşkları, başkaları tarafından hüsrana uğratılmışlıkları, aile sorunları, tamamlanamamış hayatlar, yaşanamamış güzel günler, gitmek isteyip de gidemeyişler, ulaşılamayan hayaller çaresizlikler, umutsuzluklar...
Her sayfa her hikaye hüzün dolu,
İsterdim ki gerçekten Hızır gelsin, kurtarsın gençlerimizi çekip alsın bu yaşanılan hayatlardan. Güzel olana ışınlasın dert tasa kalmasın. Ne demiş 
Franz Kafka '' her düşlediğini yapamıyor insan. Her düş çiçek açmıyor.
Bazen gidebildiğin yer dağın tepesi olur avazın çıktığı kadar haykırmak istersin defolup gitmek istersin bu diyarlardan kimsenin nerede olduğunu bilmediği başka diyarlara. Kurtulmak istersin bu insanlardan,bu yaşamdan.
Gerçekleştiremediklerinle kaderine boyun eğersin ancak.
---
Kitap dert miydi deva mıydı bilemem.
Bende yarattığı hüzün. Kocaman hüzün.
Yazarın ilk kitabı olmasına rağmen dili anlaşılır ve akıcı idi. 16 farklı hikayeden oluşuyor. Hikayelerin Kısa ve çoğunluğu hüzün üzerine bitmesi sıktı beni biraz. Eğer raflarda ilerleyen yıllarda tekrar göz göze gelirsem tekrar okurum.
-Jerome_David_Salinger608.jpg){kind=small}
"sanırım ağlamayı becerebildiğim ilk anda senin için ağlayacağım."
