Bunalım
İyi değilim,gerçek manada iyi değilim.
Öyle ağrı sızı acı değil,ne yaptığımın farkında olmadan yapıyorum birşeyleri.Birden bire gülme krizine giriyorum,sonra histerik ağlama krizlerine dönüyor.Bu döngü dört gündür böyle.Kimseye göstermeden sessizce ağlıyorum.Kimsenin görmemesi lazım.Çünkü gören olursa mutlaka soracaklar,onlara bu durumu nasıl izah edeceğimi bilmiyorum.Çünkü ben bile tanımıyorum bu halimi.Bir şeyler yapıyorum hemen sıkılıyorum,kitap okumaya tahammülüm kalmamış,filmi başlamadan kapatıyorum.Müziği düşüncelerimi susturmak için son seviyeye getiriyorum.Boş bir gürültü...
Olmuyor,kendimi bir yerlere konumlandıramıyorum,hayata karşı amacımı yitirdim.Ses tonum en ufak şeye çok yükselmeye başladı, tahammül seviyem yerlerde, insanlar (!)la iletişim kuramıyorum,iki cümleden sonra kaçıp yatağıma sığınmak için fırsat kolluyorum.Sıkıntıdan sürekli uyumaya başladım,ama öyle derin mışıl mışıl uykular değil bunlar.Yatata 7/8 saat uzanıp zorlama gelen uykular.sabaha karşı dalıyorum, uyandığımda zaten gün yarılanmış oluyor.Bölük pörçük bir uyku çektiğim içinde aşırı yorgun bitkin , bir şey yapmaya takatim kalmamış şekilde,ruh gibi evde dolanıyorum.BEN GERÇEKTEN İYİ DEĞİLİM.
28.12.22
İstanbul
Sacar
Saliha Bir Hanım İstiyorum. (Okumanızı Mutlaka Tavsiye Ederim)
Yaş 25 evlilik zamanı geldi geçti derken annem yuva kurma konusunu açtı. Saliha bir kız olsun gerisi gelir diye düşünüyordum. Yakın bir akrabamızdan haber geldi. Komşuları çok dindarmış. Kızın, ailesinden daha da dine bağlı olduğunu duyunca sevindim. Gittik bir görelim görüşelim dedim. İlk ailesiyle konuştum.
Hatta ben konuşmadım sürekli onlar
Haydi artık Kok!
Sanırım az önce öldüm. Nasıl bir şey olduğunu anlatmam pek mümkün gözükmüyor. Keskin bir bıcak darbesinin kalbe saplanması gibi bir sancıydı ayaklarımın ferini söndüren, düşürdü dizlerimin üzerine. Sonra yıkıldım yüzüstü, düşmenin şiddeti yakmadı canımı, şans eseri kafam sağa dönük bir şekilde yerle temas etti. Yanağımın yerdeki parkeye vurmasıyla
5 Şubat 1887
"Ameliyatımı icra ettim, hiçbir ağrı duymadım. Kan aktıkça biraz sızlıyor. Kanım akarken baldızım aşağı indi. Yazı yazıyorum diyerek kapıyı kapattım ve geri savdım. Bereket versin içeri girmedi. Bundan daha tatlı ölüm tasavvur edemiyorum. Kan aksın diye hiddetle kolumu kaldırdım.. Baygınlık Gelmeye başladı..."
yorgunum. ama boyle fiziksel degil zihinsel bir yorgunluk. evet, eglendigim zamanlar oluyor ama eglenirken bile yorgun hissediyorum kendimi. beni dinlendirmesi gereken uykudan uyandigimda bile yorgunum. gecmiyor, gecmesini de istemiyorum sanirim. hicbir seye tahammulum kalmadi ve her seyden cabuk sikilmaya basladim. gogsum, midem, basim heryerim agriyor ama agri kesiciyle geciremiyorum bu agriyi. her yerde uyuyorum hatta bazen ayakta bile. insanlarin yanindayim ama degilim gibi de. daliyorum gidiyorum ama ne dusundugumu bile unutuyorum. her duygumu yukledigim basketbol bile anlamsiz gelmeye basladi, artik duygularimi basketbol oynayarak atamiyorum. kalmak istemiyorum ama gidemiyorum da. gittigimi sandigim her yer kaldigim yere variyor. anlamsiz geliyor her sey. hicbir sey yapasim gelmiyor, yapsam bile ne yaptigimi kavrayamiyorum. bitirmek istemiyorum ama baska carem de yokmus gibi geliyor. uyumak istiyorum, cunku baska yapabilecegim bisey yok ama uyuyamiyorum.
Tutsaklığımız nasıl başladı bilinmez
Paslı demir kapılar kapandı üstümüze
Taş duvarlarda kayboldu boğuk seslerimiz
Çaresizliğimizi bize aynalar söyledi inanmadık
Kuşatıldık ansızın kederle, ayrılıkla
Aman vermez karanlıklar sardı dört yanımızı
Yalnızlık bir ağrı gibi çöktü başımıza
Uyuduk, bir daha uyanamadık.
Ümit Yaşar Oğuzcan
Uzun ama btmez değil.
MINIK BIR YÜREK
Akşamın ayazından korunmak için yer yer patlamış komşunun verdiği eski ceketine iyice sarındı. Karanlık çökmeden en az on mendil daha satamazsa eve kuru ekmekle dönmek zorunda kalacaktı. Biraz daha köşeye büzülüp iş çıkışı kalabalığının ayaklarından sıçrayıp üstünü ıslatan sulu kardan korunmaya çalıştı. Sakindi. Onun için sıradan
Volqada o taya, bu taya baxdım,
Əksim suya düşdü...
Sularda axdım...
Arazda çiməndə sən lap uşaqdın...
Araza oxşamır bu çayın rəngi,
Ah, Səməd Behrəngi, Səməd Behrəngi!
Sənmi gücsüz idin, arazmı dərin?
Dərdi nə böyükmüş o sahillərin!
Dözdün zillətinə ağır illərin!
Alnında gəncliyin ümid çələngi,
Qəlbində arzular... Səməd