Celladıma Gülümserken Çektirdiğim Son Resmin Arkasındaki Satırlar
Ben İsmet Özel, şair, kırk yaşında.
Her şey ben yaşarken oldu, bunu bilsin insanlar
ben yaşarken koptu tufan
ben yaşarken yeni baştan yaratıldı kâinat
her şeyi gördüm içim rahat
gök yarıldı, çamura can verildi
linç edilmem için artık bütün deliller elde
kazandım nefretini fahişelerin
lanet ediyor bana bakireler de.
Sözlerim var köprüleri
"Azizim! Sen tıbbıyeyi bitirince ne yapacaksın? Köye mi gideceksin?"
Öteki birdenbire boş bulunarak:
"Ne münasebet!" dedi. Sonra, pek ustaca olmayan bir ricat yaptı:
"Mamafih, icap ederse giderim!"
"İcap etmesi nedir? Nasıl icap eder? Köyün doktora ihtiyacı var! Sen gitmek istersen kimse de mâni olmaz. Ne
O şehvet denilen şey yok mu? Çok kötü bir şeydir. Ama gerçekten pistir. "Aşkın ruhu" denilen hayali kişiliğin temiz elbisesi, kötü şehvet ile kirlenince zevki kaçar; fakat o zaman hırslı insanın gözlerine perde çektiği için, adam o lekeyi göremez.
İnsan, bir hayvanın can çekiştğini görünce ürperti duyar kendisi -kendi öz varlığı - gözlerinin önünde yok oluyormuş, var olmaktan çıkıyormuş gibi gelir. Ya bu can çekişen, hayvan değil de, insansa, hem de sevdiği, üzerine titrediği biriyse, o zaman, yaşamanın sona ermesinden dolayı duyulan ürpertiye üstelik, onun üstünde, ruhu yaralanır. parçalanır. Bu yara, vücuttaki bir yara gibi, kimi zaman iyi olur; ama yine de acır, dokununca acıtacak şeylerden kaçınır.