Jan Dark’ın son sözü
PAPAZ (Cellat’a): Ateşi tutuştur Cellatbaşı. Bu kadın yakılacak.
LADVENU: Edepsiz! Kılavuzun Tanrı olsa, kurtarmaz mıydı seni?
JAN: Tanrının hikmetine aklın ermez senin. Beni ateşlerden geçirip bağrına basacak. Çünkü öz evladıyım. Aranızda yaşamama layık değilsiniz sizler. Sana son sözüm bu işte.
Jan Dark
Bıçak gibi kesildi
Sağ olan da, var olan da bilsin ki, sabır ümitle beslenir. Hem vallahi, hem billahi, Asır için ümit, oğlu doğuncaya kadar var olmadı.
Tam on yıl boyunca babasından nefret ederek yaşamak zorunda kaldı. Onunla aynı evde bulunduğu her andan, onunla aynı sofrayı paylaştığı her andan, hatta onunla aynı havayı soluduğu her andan nefret etti. Bu nefret onu olgunlaştırdı.
Kaskatı biri oldu.
Bu katılık, babasının ölümünü seyrettiği an, geçti.
Bıçak gibi kesildi.
Cellatbaşı olmak istediğinde daha yirmi altı yaşındaydı. Öyle kolay değildi, makam sahibi olmayan bir babanın oğlunun cellatbaşı olması. Önce bunun diyetini ödetirlerdi insana. Eğer cellatbaşı olmak istiyorsa, er meydanında, babasının Onur Savaşı’nı yönetmesi gerekiyordu.
Hiç tereddüt etmeden kabul etti.
Sayfa 126 - Cadı YayınlarıKitabı okudu
Bunu da bir yerden çıkaracağım
KUBBE ALTINDA
Sultanların sultanı Birinci Abidin her sabah
Topladı vezirleri kubbealtına
Vezirler varıp el pençe divan durdular
Ferman buyurdu hazret oturdular
İşte tam bu sırada Önemli bir şey oldu
Haddini bilmez bir sivrisinek
Haşmetlinin burnuna kondu
Zaten o sabah heyheyleri üstündeydi Sultanımızın Birdenbire parladı Şimşek gibi çaktı Gök gibi gürledi Ağaları Beyleri Paşaları Bir güzel azarladı
Vay efendim vay Bu sinek nasıl girerdi huzura ulu orta Sordu soruşturdu Verdi veriştirdi
Vezirlerde bir telaş bir öfke
Hepsinin alı al moru mor
Vay alçak sinek
Vay namussuz sinek
Nerden kondu efendimizin burnuna
Bostan korkuluğu mu ki bunca kişi
Derken efendim Ferman buyurdu hazret
Seğirtti cellatbaşı Vurdular sineğin boynunu Kurtardılar devletlinin o kallavi burnunu
KUBBE ALTINDA
Sultanların sultanı
Birinci Abidin her sabah
Topladı vezirleri kubbealtına
Vezirler varıp el pençe divan durdular
Ferman buyurdu hazret oturdular
İşte tam bu sırada
Önemli bir şey oldu
Hiçbir cellatbaşı ölümden korkmazdı. Aldıkları her canla kendileri de ölür, gün geldiğinde Onur Savaşı’yla canlarını vermeye hazır olurlardı.”
Sayfa 114
Zembil
İçeriye Cellatbaşı Kara Ali girdi.
İnsan şekil ve suretinde o kara devin elinde kocaman bir zembil vardı.
Zembilini yere koymuş ve içindekilerin neye yaradıklarını söyleyerek çıkarmaya başlamıştı:
"Tırnak sökmek için kerpeten, kaba etleri oymak için burgu, oyulan yerlere sokulacak buhur fitiller, el ve ayak kesmek için satır, kol ve bacak kemikleri kırmak için balta, kızdırılıp başa geçirilen demir tas, kızdırılıp koltuk altlarına konulan demir yumurtalar, deri yüzecek ustura, deriye sürtülen demir sünger, sinir çekmek için cımbız, dil makası, kulak usturası, sırt ve göğüs için zemberek, göz oymak için kalem..."
Sayfa 498 - Doğan kitapKitabı okudu
Cellatbaşı, palasını köylünün padişah fermanına karşı kıldan ince boynuna indirirken padişah, - Duuur! diye bağırmış. Ey konuşması az çok insana benzeyen acayip yaratık? Sana bişey soracağım. Eğer bilirsen canını bağışlarım. Bugün hava nasıl olacak?
Köylü de, - Az vakit sonra rüzgarlar esecek, fırtına kopacak, yağmur başlayacak, her yeri seller götürecek!... demiş. Bu sözlere büsbütün içerleyen padişah, - Bre hain! diye bağırmış, sen bilmez misin ki ben irade eyledikte mümkün değil bu hava bozmaz? Padişah avdayken nasıl yağmur yağarmış? Çabuk bağlayın şunu katır kuyruğuna!
Sıradan mahkûmların cezalarını diğer cellâtlar infaz ederken, devlet adamlarının ve önemli kişilerin infazını Cellâtbaşı gerçekleştirirdi.
