TIMARHANE BANA NEYZEN TEVFİK’İ TANITTI
Neyzen Tevfik (1879-1953) Onu tanımayan yoktur sanırım o kuşakta ve bizim kuşakta. Yeni kuşak merak sarsa, belki biraz tanıyabilir onun kişiliğini şiirlerinden... Görmek mümkündü onu Beyoğlu’nda, Havuzlu Beyazıt Meydanı’nda, Küllük Kahvesinde, Kumkapı’da, Samatya’da... İstanbul’un her yerinde, her
"Gene de, bestecilerin çektikleri acılardan daha
kötüsü neydi, biliyor musunuz? O kızcağız öleceğini
bildiği için bu müzikleri tüm ruhunu vererek çalıyordu. Peki, ben de ölmeyecek miyim? Benim ruhum nerede? Kendi yaşamımn müziğini böylesi derin bir tutkuyla çalabilecek bir ruhum var mı?"
Dr. Igor hiç sesini çıkarmadan dinliyordu. Bütün
kuramlarının meyve verdiğini görür gibiydi, gene de
emin olmak için çok erkendi.
"Nerede benim ruhum?" diye sordu Mari.
"Geçmişimde. Sürdürmeyi hayal ettigim yaşamda. Ruhumu nerede bıraktım, biliyor musunuz? Güzel bir evim, iyi bir kocam ve işim oldugu ve bunlardan kurtulmak istediğim halde buna cesaret edemediğim yerde hapis bıraktım ruhumu."
Aşk
Ben ait olmadığımı
Hissettiğim bir yerde kalmaktan
Artık evim olmadığını
Anladığım bir kalpte yaşamaktan
Vazgeçtim.!
Gelsen şu olurdu:
Evim dünya olurdu
İncelik dil bulurdu
Saygı çocuklaşırdı
Beden murat kesilirdi
Kalabalık çiçek açardı
Pişmanlık utanırdı
Eşyalara su yürürdü
Acı değer kazanırdı
Ölüm sahipsiz kalırdı
Güzel anı olurdu
Aşka yakışırdı
Şiir usulca susardı
Yaşamak büyür büyürdü...
Sayfa 88Kitabı okudu
İnsanın kendi evi gibisi yok :)
“Evim, saraydan daha güzel...”
Merdivenlere yöneleceksiniz. Çıkarken, dört numaranın paspasına ilişecek gözünüz. Bir yazı: Evim, güzel evim. Yalandan kim ölmüş, diye geçireceksiniz aklınızdan, daha dün akşam içeride kopan kıyameti anımsayıp: Bıktım bu evden de, senden de, bu hayattan da...
Sayfa 87 - Gölge öyküsü
