Ölürken, ölümü düşünmekten başka yapacak daha iyi şeyleri oluyor insanın.
""Özgürlük dediğin dilediğini yapabilmektir ve bu uğurda görece az hoşlanılan bir şey de yapılabilir. Gerçek boyunduruk ise yapmak istediğinden kaçınmaktır.""
Italo Svevo dan okuduğum ilk kitap. Yazar ile 
Tezer Özlü nün satırlarında yolum kesişti. Tanımak istedim ve bu kitabı ile tanıştım kendisi ile. Svevo öyle bir kahraman yaratmış ki.. İçinde uçarı bir şeyler var. Hastalık hastası takıntılı kahramanımız psikanalize başlıyor. Tavsiye üzerine çocukluğundan başlayarak takıntılarını , içinde iz olanları yazmaya başlıyor. Ama nasıl ifade.. Güler misin, ağlar mısın.. Bizim merhametli, vicdanlı, vefalı, iyi niyetli kahramanımız sivri dili ile gizlisi saklısı olamadan diline vurmuş anlatıyor. Kimi zaman sesli gülmemek imkansız , kimi zaman da içine oturuyor ifade ettiği duygular..
Kitabı böylesine okunur yapan ve içine çeken belki çevirmenin etkisidir.
Kesinlikle klasik olmayı hak etmiş bir kitap.
Ve belki ben kitabı tam da ihtiyacım olduğu zamanda okumuşumdur.
Çok keyif alarak okudum. Svevo nun üslubunu, satır aralarında vurgu yaptığı yaşanmışlıklara ait bilge felsefesini sevdim.
Tavsiye eder miyim.. Kitap sahibini bulur.
Kesin bir sonuca vardıysanız orada sizi sükûnet bekler, çünkü yaşananlar zamanın dışındadır.
*Yaşam, krizleri ve yıpratıcılığıyla, daha iyi ya da daha kötü geçen günleriyle bir miktar hastalığı andırıyor. Bildiğimiz hastalıklardan tek farkı sonunun mutlak surette ölüme varması. Tedavi kabul etmiyor.
İyi okumalar dileklerimle..
