Getto
Demek ki biz, bizlere çocukluktan itibaren söylenen tüm önyargılara ve kalıplara
rağmen zihnimizin duvarlarını aşabiliyor, birbirimizi sevebiliyor ve sevilebiliyoruz. Demek ki insan, her yerde insan. Dünyanın her yerinde benzer hüzünleri, aşkları, hüsranları…
Ne var ki camdan bir gettoda yaşıyoruz çoğu zaman. Farkında bile olmadan. Cam şeffaf ya, hani arkasını görebildiğimiz için zannediyoruz ki etrafımız açık, açıklık. Halbuki ha
tuğla, ha cam, sonuçta katı ve donmuş, sonuçta aynı yalıtılmışlık. Gettoda hayat tekrara ve aynılığa dayanır. Her gün bir öncekinin aynıdır. Her ahbap, her arkadaş bir başkasına benzer. "Adamım" dediklerin aslında seni zihnen daraltır, ruhen kuşatır. Gettoda farklılıklar "yok" denilecek kadar azdır.
Rutinden beslenmez insan. Herkesin birbirine benzediği ortamlardan sanat çıkmaz. Edebiyat çıkmaz. Felsefe çıkmaz.
Yaratıcılık çıkmaz. Aynılık, sadece kendini doğurur, tek bir sesin yankılarıyla geçer zaman. Bir toplum benzerlikten, monotonluktan, tekrarlardan değil; sentezlerden, yeniliklerden, dinamik ve demokratik bir ritimden beslenir. Insan, şu hayatta bir şey öğrenecekse şayet, kendisine benzemeyenden, kendisi gibi olmayandan öğrenir.
Sayfa 75 - Doğan KitapKitabı okuyor
Kadrolu Yalnızlar için
unuttuklarınızı soruyorum
hiç hatırlamak istemediklerinizi
teninize iz bırakanları
ve izinizi taşıyan tenleri
görmesenizde sezdikleriniz var mı sizin
unutmasanız da unutur gibi yaptıklarınız
Günün Anlam ve önemine..
Sanayi toplumu- hayat
planı, sevinçleri ve hüzünleri, performans kavramı, eşitsizliği
meşrulaştırışı, toplumsal hukuk, güç dengesi, siyaset ve kültür
bakımından- çalışma alanı dışında bile dört başı mamur bir ücretli
emek toplumudur. Ücretli emekte bir sistem değişimi kapıya dayanmışsa, toplumsal bir değişim kapıya dayanmış demektir.
Sayfa 211Kitabı okudu
Ben mi? Evet...
Bir gün çıkıp gideceğim kapıları, evleri, dergileri, hüzünleri bırakarak....
Bir çiçek merhaba diyecek...
Hoşgeldin diyecek dağ...
Orman gülümseyecek...
[...] Ben mi? Evet. Çıkıp gideceğim bir gün... Tasasız, gözyaşsız, geride birşey bırakmadan ve bir şey beklemeden ilerde....
Sadece yağmur sularından pırıl pırıl bir yürek Artık kendi kendinin anlamı ve nedeni olan bir yürekle...
Sayfa 13 - Ataol Behramoğlu, Ben mi? Evet..Kitabı okudu
Hayat;
Gönüllerimizi çelen, ruhlarımızı yoldan çıkaran, varlığımızı vaadlerle bürüyen güzel, büyücü bir kadındır. Sözünü tutmayı geciktirdiğinde bizde sabrı öldürür, sözünde durduğunda bizde hüzünleri uyandırır.
Sayfa 36Kitabı okudu
Bazı içkiler yalnızdır; yalnız başına kalındığında, yanında hiçbir meze olmadan ve tereddütsüz bir sessizlik içinde de tüketilir. Çevrenizi kuşatan hayat, dünya ve zaman, paylaşmak için başkalarına ihtiyaç duymadığınız hüzünleri, sevinçleri bencilliğiniz yüzünden terk eder; algılarınız sabitleşir; algılarınız kült kıymeti edinir; algılarınızın tahakkümü altında alkole karşı gardınız düşer ve "içiyorsam sebebi var" kıvamında, mayhoş ama ilgi çeken bir tipe dönüşürsünüz.
Sayfa 134Kitabı okudu
Can
Siz hiç vazgeçtiniz mi yaşamaktan
Hiç istenir mi ruh çıksın bedenden
Cesaret ister var olmaktan vazgeçebilmek...
Bir o kadar da korkak olmak lazım aslında
Ruhu kırık
Şiiri kısa
Ve yangın dolu bir ömre devam edebilmek için
Kabul edelim ki bu hayat yormuştur hepimizi
Herkesin benliğini yoran,acıtan, sancıtan dertleri
Büyük pismanlıkları,
Gülen yüzlerin ardındaki hüzünleri okumak da herkese nasip olmaz elbet.
Kahkahalarıyla acılarını saklamaya çalışanların yüreğindeki acılarını tebessümle hayal kırıklıklarını etrafa gülücükler saçıp evde yalnız başına ağlamak zorunda olanların kimsesiz hallerini herkes okuyup anlayamaz.
Yalnızca var olmayan manzaralar, asla okumayacağım kitaplar dağıtıyor sıkıntımı. Hayat benim için, beynime kadar ulaşmayan bir dalgınlık hali. Beynimi ise tam aksine özgür bırakıyorum ki, hüzünleri yaşayabileceğim bir yerim olsun.
Sayfa 170Kitabı okuyor
