Axı bir təsəvvür eləyin ki, ərəblər bu yazıq camaatın başına nə gətiriblər. Körpə uşaq məktəbə gedir, tələffüz elədiyi birinci söz: "bismillahir rəhmanir rəhim, hüvəl-fəttahü əlim" - ərəbcədi. Yazıq uşaq bundan nə anlasın? Olmaz ki, elə doğmaca - körpə diliylə "böyük olan, rəhman, rəhim Allahın adı ilə başlayıram..." - desin. Bu, Allaha çox xoş gələr. Yaxud, bütöv bir xalq, hətta xalqlar, onların ərəbcə bir kəlmə başa düşməyən kişisi-arvadı, çobanı-çoluğu gündə beş vaxt namaz qılır. Xəlvətdə, öz yaradanı, tanrısı ilə üzbəüz dayanır, dərdini deyir, onun böyüklüyünə inanır: "mənə rahi-müstəqim - düz yol göstər", deyir. Olmaz ki, ərəb dilinin qol-qanadını sındırmayıb "Qul hü vallahü əhəd", de ki, o, "Allah birdir" sözlərini öz doğmaca dilində desin. Vallahi ki böyük Allaha bu xoş gələr. Namaz qılan da sözləri tutuquşu kimi deyil, anlayaraq, dərk edərək dəyər.