Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.38
Dört ayrı risaleden tasavvufi bilgiler var.
Bir araya toplayan yazarın da dediği gibi belli bir evreye ulaşmadan okuyanlara faydadan çok zarar vereceği daha derin anlayış sahibi, ince eleyip sık okuyanların aynı zamanda belli bir kültür alt yapısına sahip olanlar ve de eski kelimelere aşina olanların anlayabileceği bir kitap.
Anlayamadığım yerler oldu.
Her ne kadar sadeleştirilmek istense de yeterli olmamış. Hem eski hem yeni kısımlar da verilmiş. Biraz yorucu.
Stephen King, “okunmasını şiddetle tavsiye ederim” dediği bu kitabı gerçekten okuyup beğendi mi yoksa yazar kitapta kendisini öve öve bitiremediği için ona bir güzellik mi yapmak istedi diye bir süre düşüneceğim. İnanılmaz basit, tahmin edilebilir ve mantık hatalarıyla dolu bir kurguydu.
Zaten o kadar az karakter var ki yazarın ÇOK GİZEMLİ diye
·
Puan vermedi
Jose Saramago’nun Ressamın Günlüğü kitabını iyi ki onca olumsuz yorumu dikkate almadan okumuşum. Kitap bir ressamın anılarını yazdığı içe yolculuk kitabı. Yazarın en önemli şaheseri “Körlük” kitabında olduğu gibi bir olay çevresinde gelişen akıcı bir dille okuyucuyu sürükleyen bir kitap hayaliyle bu kitaba hiç başlamayın.
Lakiiin kendiyle sık sık
Kitabın ismini pandemi döneminde çok fazla duymuştum.Uzun zamandır da okumayı hedefliyordum,kısmet bu zamanaymış.Neden ismini özellikle pandemi döneminde bu kadar sık duyduğumu da okuduktan sonra anladım.
Kitabın akıcılığını çok beğendim ancak asla bana uygun bir içerikte değil.Stoa felsefesi deyince ilk akla gelen isimlerden Marcus Aurelius,kitabı 2.yüzyılda yazmış.Aırelius aynı zamanda Roma imparatorudur.Kitap çoğunlukla şükürcü,kaderci,boyun eğmeyi güzelleyen,köleci bir zihniyetle yazılmış.Eğer değilse de en azından bende öyle bir etki bıraktı.Okurken tasavvufi baharatlar da tattım.Araştırmalarıma göre bu kitap hakkındaki görüşler genel olarak 3’e ayrılıyormuş:1.görüş;kitabın tamamen bir avuç avuntu güzellemesinden ibaret olduğu yönünde.2.görüş; stoa felsefesi ve bu kitap köleliği güzelliyor(sonuçta yazarı da bir komutan olduğu için itaat iklimi oluşturma amaçlı)3.görüş;başımıza her geleni kabullenmeliyiz çünkü doğaya uygun olan budur(Yani stoa felsefesini benimseyenler)
Açıkçası ben ilk iki görüşe katılıyorum.Ben kitabı çok severek okudum ancak akıcı olduğu için :)Ama felsefesinden çok uzaktayım.Bu arada bazı bölümlerde evrensel değerlerin önemine vurgular yapılmış,o kısımlara sonuna kadar katılıyorum.Ancak hepsi bu kadar.
Meraklılarına tavsiyemdir.Felsefesini benimsemeseniz de mutlaka okunması gereken bir kitap.Tercih edeceklere keyifli okumalar diliyorum
Merhaba sevgili okur,
Gökdelen’i okurken başlangıçta kurguya girmek zordu ancak zamanla açılan bir okuma deneyimi oldu. Bu durum kitabın türüyle ilgili olabilir. Gökdelen distopik bir kitap, 2070’li yılların Türkiye’sini anlatıyor. İnsanlar 500 katlı gökdelenlerde yaşıyorlar. Tabi zenginlik durumuna göre, en üst katlarda en zenginler oturuyor, zenginlik oranı azaldıkça daha alt katlarda sıralama da o şekilde devam ediyor. İnsanların doğadan ve topraktan kopuş hikayesi bir bakıma. Buna direnen tek kişi olan Hikmet amcaya selam olsun efenim.
Bir devlet politikası olan özelleştirme eleştirisi yapmış yazar. Madem her şey özelleştirildi bari yargıyı da özelleştirelim diyerek başlıyorlar işe. Bu işten nemalanacak olanlar canla başla çalışıyor, tabi bu çalışmanın en önemli basamağı algı yönetimi oluyor.
Kitaptaki en güzel detaylardan birisi karakterlerin isimleriydi, karakterlerin kişiliklerini güzel yansıtıyordu.
Çeşitli yazar ve eserlere gönderme yapılıyordu, bunların en önemlisi Dostoyevski’nin Karamazov Kardeşler’iydi. Kurnazlığın ve kötülüğün temsilcisi Smerdiakof’un kulağını sık sık çınlattılar.
Yer yer siyasete değen (distopik kitapların olmazsa olmazıdır), vicdan, merhamet, direniş gibi konularda düşündüren bir eserdi.
Son olarak Yılkı adamlar hakkında konuşacaklarımızı var efenim.
Herkese keyifli okumalar dilerim.
''Uygur, kibar ve görgülü bir adam; Vahşi tabiatını ıslah etmiş, içindeki kurdu kuzuya çevirmiş ve buna ılımlılık diyor. Bunun asıl adı vasatlıktır.''
Nietzsche ağladığında,
Felsefi ve psikolojik bir derinlikte, tarihsel figürleri kurgusal bir hikaye içinde bir araya getiren, İçsel bir yolculuğa derinlik katıp insana soru
Katerina, Ivanovna, Verhovtzeva, Katya, Katka, Katenka... Bu saydığım 6 isim aslında aynı kişi. Herkesin minimum 2-3 farklı ismi olmasının yanısıra, aynı sayfada aynı kişiden 3 farklı isimle bahsetmesi bir ara "ama yok artık ya" dedirtti. Ayrıca en uzun sürede okuduğum kitap oldu (Kasım 23 sonunda başlamışım), bunun paralelinde 10-15 kitap daha bitti.
Başlarda Staretz Zosima ve Alyoşa üzerinden ilerleyen kitapta, sonraları baba Fyodor Pavlovic, Dimitri, Ivan, Katya, Grusenka ve diğerleri de zaman zaman başrolü alıyor. Kitapta isimleri karıştırır mıyım diyordum ama her bir karakter konuya dahil olduğunda 10-20 sayfa tanıtıldığı için, bu konuda sorun yaşamıyorsunuz.
Kitap Karamazov'luk diye bir deyim yaratıyor, insanın ruhunda bulunan, birçok karakterini toplayıp paket yapmış bir soyad gibi. Suç ve ceza ile birlikte yazarın en önemli 2 kitabından biri olduğu söylenir ve en çok bahsedilen kısmı son 100 sayfadaki mahkeme sahneleridir.
Mahkeme sahnelerinde, gerçeği önceki sayfalarda okumuş olmama rağmen, olayların anlatımının (özellikle savcının akıl yürütmelerinin), bildiğim gerçeği bile unutmam noktasına getirmesi, beni çok şaşırttı.
Ayrıca Alyoşa, sen ne güzel adamsın be.
Bir de ekşi sözlükten ek bilgi: olayların cereyan ettiği kentin adı 800 sayfa boyunca sadece bir defa, kitabın ortalarında geçer. Sık sık bahsedilen Çermaşnya ise aslında Dostoyevski'nin babasının kendi köleleri tarafından öldürüldüğü köyün ismidir.
Kaynak: eksisozluk.com/entry/4021637
Spoiler içerebilir.
Nereden başlasam bilemiyorum esasen, 95 sayfa olan incecik bu kitabı bitirmem birkaç ay aldı, eski okumaların yerini reels izlemeler aldı maalesef.
İlkokuldan beri düşünce paylaşımlarıma ket vurulduğunu ne cesaretimin kırıldığını belki de daha yeni yeni anlıyorum, bu yüzden dikkat çekmeden, kendi çapımda yorumlarda bulunuyorum.
Fakat bu kitap
Çok iyi
Yazarın üçüncü kitabı. Kısa öykülerden oluşturulmuş bir seçki. Öykü atmosferleri benzer yani tematik bir çalışma denilebilir kimi istisnalar hariç. Bir çırpıda, ilgiyle, hayretle okunan, güldüren, sorgulatan ve yoğun duygular hissettiren öyküler. Kesinlikle sıradan, sık rastlanacak türde bir eser değil. Her cümle üzerinde kuyumcu sabrıyla çalışıldığı çok belli. Okuru anında içine alan ve son satırına dek elinden bırakmayan çalışmalar. Önceki iki kitabını da sevmiş bir okur olarak bence yazarın olgunluk dönemi eseri olmuş. Baskı ve editörlük de başarılı. Önerilir.
Kitapları pek çok dile çevrilen tanınmış yazar Isabelle Fillozat, çocukluğun ilk yıllarında en sık karşılaşılan sorunlara farklı açılardan yaklaşıyor. Anne babasıyla aynı mesleği paylaşan, deneyimli bir psikolog ve iki çocuk annesi olan yazar, hem mesleki hem de kişisel deneyimlerini paylaşıyor. Bu sorunların nedenlerini ve bunlara nasıl yaklaşılabileceğini Anouk Dubois'nın sevimli çizimleri eşliğinde, herkesin anlayabileceği yalın bir dille anlatıyor ve çeşitli ipuçları veriyor. Bu kitabı okuduktan sonra çocuklara ve yaşama bakışınız tümüyle değişecek.
Patti Smith/M Treni
Kitabın girişinde, Patti Smith rüyasında bir kovboy görüyor. Kovboy "hiçbir şey hakkında yazmak zordur" diyor. Bu kitabın ana teması nedir diye kendime sorduğumda hiçbir şey diyorum. Yazar, kovboya göre zor olanı yapıp, hiçbir şey anlatmazken aynı zamanda bir sürü şey anlatıyor. Seyahatlerini, korkularını, arzularını, özlemlerini, yaşamdaki küçük bir anın onda hissettirdiklerini, sevdiği dizileri, kaybettiği eşyaları... Kısaca "insan olmak" nasıl duygular hissettirebilecekse, alelade günlerimiz nasıl geçiyorsa yazar daha çok günceye benzeyen kitabında bunu anlatmış. Palaroid fotoğraflarla da anlatımını desteklemiş. Benim, okurken çok keyif aldığım bir kitaptı. Sadece şuna hazırlıklı olmak gerekiyor; kitap o kadar çok kahveyi anıyor ki sık sık kahve içme isteği uyandırıyor.
Başkalarının mutluluğu artık mutlu olamayanların sevinci hâline geliyor.
Okumaya başlarken ne anlatıyor bu dediğim ama bitirdiğimde bu düşüncemden dolayı mahçup olduğum bende burukluk bırakan bir eser. Kitap ne kadar Felix'in aşkı olarak anlatılsa da en sonunda kimin kime ne kadar tutkulu şekilde bağlandığını anlıyorsunuz. Eser 19. yüzyılın başlarında Touraine, Clochergoud, Paris, İngiltere arasında geçen olayları
Yarım Kalmasın
Yarım Kalmasın, Hatice Günday Şahman’ın H2O Kitap’tan Mart 2024’te çıkan öykü kitabı. Kitapta, bazıları birbirine bağlı, on iki öykü yer alıyor. İnsan yaşamındaki yarım kalmışlıkları, tamamlanamamışlıkları, isteyip de ulaşılamayanları konu alan kitabın ilk öyküsü “Yarım Kalmasın Hiçbir Öykü” başlığını taşıyor. Öykü, Sahaf Mutahhar ile Terzi
Güzel bir yolculuğun sonuna geldim. On gün boyunca kitabın başında olmadığım vakitler ara ara şunu soruyordum; acaba Buddenbrooklar şu an ne yapıyor? Öylesi içinde yaşıyor insan romanın. Bir ailenin 4 neslini anlatan devasa bir roman. Bu kitabı Alman bir arkadaşım kitaplardan konu açtığımız her vakit öneriyordu. O dönemin Alman toplumuna çok güzel
