Aşk Şiirleri - R. TAGORE /Ey kadın, hissetmiyor musun!
"Artık her şey için çok geç!"
Ne kadar sık kullanıyoruz değil mi?
Artık okuma yazma öğrenmem için çok geç!
Üniversite okumam için çok geç!
Evlenmem için çok geç!
Çocuk yapmam için çok geç!
Sporcu olmam için çok geç!
Kitap yazmam için çok geç!
Geç de geç!
Ve 
Rabindranath Tagore cevap verir: Geç bunları geç!
"Altmış sekiz yaşında" resim
Benim bu hayata tabiatım müsait değildi, seninle aşka uygun biri değildim, ne yapalım? Aşkı aramak altın aramaya benziyor Şükran, çok yorucu. Toprağı kazacaksın, kayaları kıracaksın, toz edeceksin, eleyeceksin, bakacaksın var mı yok mu, varsa bulacaksın, eriteceksin, parlak parçacıkları birleştireceksin, aşk yapacaksın, zor.
Sayfa 185Kitabı okudu
Yazmaya başladığımdan beri 24 gün saydım. Aşk sayılamaz ya da yeniden yaratılamaz ama önünde durabilirsem kendime bir yer açabilirim. Ama yalnız kalırım, yaşayanların arasında olmam artık. Kendime bakmamı istemiştin benden, başkalarıyla özdeşleşmeden,
onların duyguları ve ihtiyaçlarıyla. Öyle de yaptım, 24 gün boyunca. Her gün, pencereme bir kuş çarpıp bir zamanlar onları da içeri aldığımı hatırlattı. Çok fazla aşikâr edecek olursam tükenen kalp değil olanca fark edişiyle gözler olur. Gözlerim tüm kafamı kaplardı eskiden. Şimdi iki noktadan ibaretler. Yeniden büyümeleri bir yıl sürecek. Fakat büyüdüklerinde artık hareket edemeyecekler. Bir keresinde demiştin ki biz isimler olarak doğarız fiiller değil. 24 gün boyunca kendimi boşalttım ve sana iki oyuktan başka gösterecek şeyim kalmadı.
Oyuk yine de fiil kökenli bir isim. İstek, çarpıntı, suskunluk da öyle. 24 gün sonra ben hâlâ bir isim olmaya çalışıyorum. Çözüm, soru ya da umut değil. Belki de umut depresyonun kapısı. Ne zor iş her şeye kanat takmamak. Akşam, pencere, ruh.
Çeviren: İnan Mayıs Aru
"Travmalı insanlar aşk en zor aşktır..."
Sayfa 77 - Parana Yayınları 2019Kitabı okudu
Bu şehirden bana acılar kaldı
Şarap sundum aya ben ayrılık tattım
Seyyah oldum şu alemde öyküler yazdım
Oturup anlattım kendi halimce
Seyyah oldum şu alemde türküler yaktım
Oturup söyledim kendi halimce
Gözlerinden mektup ellerinden su
Bekledim durdum ben ne zor yolmuş bu
Seyyah oldum sözüm bildim gizlendim içime
Çığlık oldu gözlerim kendimi vurdum
Seyyah oldum şu alemde niceler gördüm
Anladım ki insan kalbine yolcu
Bana aşk lazım aşkta ateş ararım
Kapanmış kapılardan geçtim
Yanmayan bedenlerden güzelim ben yolumu sildim
Dünyanın hali çeker giderim
Yalnızlık yolcusu gönlüm
Bir garip seyyahım ama kendime göçerim
İnsanlar… Sahi insanlar neden böyle?
Neden kendileri her boku yediği zaman günahsız melekler gibi olup aynı boku sen yiyince seni günahkar ilan ediyorlar?
Neden? İnsanlar neden bu kadar bencil ve acımasız?
İnsanlar senin düşüncelerine senin hissettiklerine saygı duymazken neden senden onlara saygı duymanı bekliyorlar?
Neden sevişmek günahmış