Mevzuyu biliyorsunuzdur; Türk-Ermeni meselesi... Konu bu olunca edebiyattan çok politik tartışmaların olması kaçınılmaz oluyor. Ben önce edebi tarafını söyleyeyim. Şafak'ın diğer romanlarında olduğu gibi yine çok iyi bir kurgu, başarılı bir anlatım ve zekice işlenmiş bir olaylar örgüsü var.
Elif Şafak sonraki röportajlarında eserinin Türk-Ermeni meselesinde bir diyalog unsuru olmasını istediğini ve her iki tarafında da birbirini dinlemeye tahammül etmesi gerektiğini söylüyor.
Ancak kitaptaki karakterlere baktığımızda normal bir Türk'e bir türlü rastlayamıyoruz. Nedense geçmişteki ve haldeki bütün Ermeniler masum, mazlum ve makul iken Türk karakterler için bırakın aynı şeyi söyleyebilmeyi ne kadar sapkın ve acayip tip varsa doluşturulduğunu görüyoruz.
19 yaşında iki kız var mesela, birisi müslüman Türk ailenin evladı Asya; diğeri ise ABD'li Ermeni ailenin kızı Armanuş... Ama sanki müslüman Türk kızı Armanuş da, batılı hristiyan tip Asya gibi... O kadar yer değişmiş ki... Cafe Kundera'nın sakinlerini saymıyorum bile... Hele Mustafa; inanılmaz, bu kadar da olmaz denilecek cinsten!
Şafak, kitapta sembolizmin dibine vurmuş. Ipucu olmaması için ayrıntıya girmeyeyim ama iki kardeş arasındaki o istisnai hadise bir zamanlar kardeş kardeş yaşarken Türklerin Ermeni kardeşlerine yaptıkları ve sonra da unutmaya yattıkları kötülüğü(!) anlatmış.
Sonuçta etkileyici bir kitap, orası kesin..
