Sizi hiç durmadan kendi dağıma mı çağırayım, yoksa her şeyden önce size dağımı mı tanıtayım? Çağırma gücümü tartıyorum. Çağırma yetkimi yokluyorum. Her gece o meşhur belgeyi ışığa tutuyorum, bir hurma dalına dönüşen ay ışığına. Dağın ucuna çıkıp bağırmak istiyorum. Ah, dağın yirmi dört saati! Çağırma gücünü bulamadığım yalnızlık beyni. Beni de
'Dağ Çağrısı' isimli 11 sayfalık bölümün, derleme cümlelerinden oluşan bir alıntıdır.
Belki de Schopenhauer haklıydı; ben bütün öteki insanlarım, her insan bütün insanlardır.
Sayfa 37
Yaşı olmayan biriydi. Tıpkı ölüm gibi.
“İşte gene uyumam için hiç bir neden yok. Uyanmam için de.”
"Kitaplarım olmasaydı ne yapardım bilmem? Hastalıklı vücudum yatağa mahkûmken beynim, kitaplar sayesinde alabildiğine özgürdü."
Gün Eksilmesin Penceremden
Ne doğan güne hükmüm geçer
Ne halden anlayan bulunur
Ah aklımdan ölümüm geçer
Sonra bu kuş,bu bahçe,bu nur
Ve gönül Tanrısına der ki:
---Pervam yok verdiğin elemden
Her mihnet kabulüm ,yeter ki
gün eksilmesin penceremden!
Sayfa 7 - VarlıkKitabı okudu
Ne doğan güne hükmüm geçer,
Ne halden anlayan bulunur,
Ah aklımdan ölümüm geçer,
Sonra bu kuş, bu bahçe, bu nur.
Cahit Sıtkı Tarancı
"İçimde bir sürü kuru bahçe var ve sen Allah'ım, yağmurun Rabbisin."
Ne doğan güne hükmüm geçer,
Ne halden anlayan bulunur;
Ah aklımdan ölümüm geçer;
Sonra bu kuş, bu bahçe, bu nur. 
Cahit Sıtkı Tarancı
Arthur Schopenhauer
Çocukluk hayatımız boyunca özlemle geri dönüp baktığımız masumiyet ve mutluluk dönemi, hayatın cennetidir, kayıp cennet.
