UMUT ÖYKÜSÜ
KIZILDENİZ’DEN KÖPRÜCÜK KEMİĞİ’NE UZANAN UMUT
Küçük pencereden yan tarafa neredeyse bitişik yakınlıktaki eski apartmandan açıkta kalabilmeyi başarmış gökyüzünün aydınlığı , dramatik filtresinin sağladığı görünüme benzer bir ışıkla odaya doluyordu. Yerde annesinin eski penyelerden ördüğü paspas , odanın iki duvarını uçtan uca
"Katran" Kemal Varol..
I.veda neziri
Sözün harfi bağışlamadığı yerden geldim.
Sabır telkin eden ayaklarımı unutup,
Taşın ve suyun uzağına geldim..
Oysa erkenmiş daha.
Ceplerimi sökerek ayrıldığım kendimden,
Ne kadar uzak düşsem,
Geleceğe güvenmiyor oluşumuz, geçmişimizden kopmamızı zorlaştırır.
bilmediğim bir rabbin secdesine çağırırken beni
suya inen gözlerin tedirginliği sanırdım onu.
çünkü anlamazdı kimse
raylar boyunca hıçkıran bir adamın
bir boşluğa içinden konuştuğunu maraz gecelerini.
çünkü yalnızlık eski kıbleydi doğu’da
kendimizin kapısını çaldıkça başlayan küfrân.
çünkü boşaltılmış köylere fısıltıyla bakan babam
katarlar
Nasıl bir yerdi İstanbul? Bağdat gibi bir masal şehri mi? Kaf Dağı'nın ardındaki şehir o mu? Orada masallarda olan herşey olabilirdi. Balık, duman ve deniz kokarmış, gemiler varmış, otobüsler, binlerce insan varmış. Başka şehirler de vardı. Kar ve çam kokulu Bursa; üzüm kokulu sıcak İzmir. Ankara ağırbaşlı bir şehirdi, masal tarafı yoktu bizim için. Büyük şehirlerden sözedilirken ben, gidip gelip yürüttügüm leblebilerim cebimde, iyice yerime yerleşir, anlatılanları dinlerken, bir varmış bir yokmuş ülkelerinde kaybolurdum. Bu hikayeler uzun, sıcak güneydogu gecelerine bir meltem serinliği getirirdi. Hikayeler bitip, derin bir nefes aldıklarında hepsi düşüncelere dalarlardı. Herşeye rağmen bütün saltanata, ayrıcalıklara rağmen, hepsinin o şehirleri özlediklerini anlardım.
Sayfa 73 - SUKitabı okudu
