AYASOFYA'NIN YENİDEN FETHİ PROJESİ
Fetih Yıllarını Aydınlatma Derneği'ni kurduğumuz yaz, Atsız'la birlikte «müthiş» bir proje üzerinde çaliştik.
İkimizin de aklının ve vicdanının almadığı bir husus vardı. Fatih Sultan Mehmed Han, İstanbul'u fethettikten sonra Ayasofya Kilisesini camie çevirmişti. İlk Cuma namazını burada
Çocuk ölümü, annenin dramı olarak en çarpıcı biçimde Necati Cumalı'nın Boş Beşik oyununda yer alır. Bilinen bir masaldan uyarlanmış olan bu oyundaki yörük gelini evlendikten ancak yedi yıl sonra bir çocuk sahibi olmuştur. Çocuk, özellikle erkek çocuk anası olmak yörük töresinde kadının itibar kazanması demektir. Babanın da övüncü olan bebek göç sırasında en yüksek devenin sırtına bağlanır. Fakat yolda alıcı kuşlar bebeği parçalarlar. Anne aklını yitirir, yollara düşer, kendini çaya atar. Gelinin, kaynanasından çekindiği için yol boyunca bebeğini yoklayamamış olması hem yörük töresinin baskısı konusunda düşündürücü, hem annenin yasının yoğunluğunu artırıcıdır. Bu acı oyunda ünlü ezgi ile dile gelir.
"Elmalıdan çıktım yayan,
Dayan hey dizlerim dayan,
Emmim atlı dayım yayan
Bebek beni del eyledi
Yaktı yaktı kül eyledi.
Ala kilime sardığım
Yüksek mayaya koyduğum
Yedi yılda bir bulduğum
Bebek beni del eyledi...."
Sayfa 94Kitabı okudu
Aziz, sıddık kardeşlerim!
İki sene tedkikattan sonra mahkeme tarafından bana teslim olunan mecmualardan bugün, masumlar taifesinin ve ümmi ihtiyarlar cemaatinin bana yadigâr olarak gönderdikleri parçaları hâvi büyük ve yaldızlı cildli bir mecmua gördüm. Bu mecmuanın başında tâ Kastamonu'da yazdığım bir fıkrayı size göndermek hatırıma geldi.
Sayfa 63 - Envar NeşriyatKitabı okudu
Vatansever gençler, komünizme karşı çeşitli dernekler kurmuşlardı. Biz de Türk-Kültür Ocağı’nda faaliyette bulunuyorduk. Halk Partili gençlerle arkadaşlarımız arasında ayrı bir mücadele cereyan ediyordu. Bize “ocaklılar” derlerdi. Bu dernekte Turgut Atasoy, Ali Hatipoğlu, Fethi Gemuhluoğlu, Ali Yörük (meşhur Yörük Ali Efe’nin oğlu), Balıkesir Lisesi’nden tanıdığım İhsan Koloğlu, Ahmed Çavdaroğlu gibi nadide şahsiyetler bulunuyordu. Biz, devrimci gençlere ve diktatörlüğe karşı milliyetçi gençler olarak mücadele ediyorduk.
Cemil yukarı çıktığı zaman, Halit Paşa, Bekir Sami Bey’e, çevredeki genel durumu anlatıyordu:
- Jandarmaların çoğu savuştu. Memleketlerine gitti. Dağdaki asker kaçaklarına gün doğdu. Arayan yok, soran yok... “Ödemiş’e doğru, zeybekliğin düzeni de çok bozuldu” diyorlar.
- Ne gibi?
- Bir namlı efe, başına biraz zeybek toplayıp dağa çıktı mı, yalnız kendisiyle adamlarını zaptiyeden korumaz, gezdiği çevreyi de korumak zorundadır. Hem öteki ünlü efelerden koruyacak, hem de ününü kullanıp adam soymaya kalkan, zibidileri tepeleyecek. Efe kısmı eskiden beri, zaptiyeden çok, öteki efelerden korkar. Sözgelimi Yörük Ali Efe’nin en büyük korkusu jandarma alayından değil, Demirci Mehmet Efe’dendir. Ayrıca, Ege’nin efeleriyle buraların Çerkezleri arasına, Çakıcı Efe’nin öldürülmesinden beri, kan girmiştir. Bundan başka, Rumeli göçmenleri ayrı baş çeker, Arnavutlar ayrı... Şimdi bir de Rum kaptanlar türedi, karşı adalardan kayıklarla gelip köy basıyorlar, gündüz ortasında adam soyuyorlar!
Sayfa 370 - Bilgi Yayınevi, İkinci Bölüm, Karanlığın Dibinde, IVKitabı okudu
Orkun (1950-1952)’un kapanmasının bir sebebi daha vardı. Bu
sebep, Atsız’ın mektuplarını ve derginin son sayısını dikkatli incelediğimizde açıkça belirmektedir. Üstelik buradaki fikir ayrılığı, Tevfik İleri meselesinde olduğu gibi şahıslara dayalı değildi. Doğrudan Türkçülükle ve Türkçülüğün temel prensipleriyle alâkalıydı.
Türk Milliyetçiler
İleri’nin Millî Eğitim’e bakanlık yaptığı dönemde,
enstitülerdeki bütün kız öğrenciler bir okula toplanmış, enstitülerin en önemli ismi olan İsmail Hakkı Tonguç bakanlık emrine alınmış ve enstitüleri öğretmen okuluna çevirme
işine el atılmıştı.
İşte Atsız, Orkun (1950-1952)’da İleri hakkında çıkan bu satırları
eleştiriyor, derginin kapanmasını
Bekir YÖRÜK;
Vatanımızın kadrini bilelim. Vallahi bize ne Urus’tan ne de Amerika’dan fayda gelmez. Bizim başımıza ne geldiyse, dostunu düşmanını bilememeden geldi.
Sayfa 98 - Cedit NeşriyatKitabı okudu
