Yine çok düşünmelerle dolu bir gecede sesleri susturmak ve huzura kavuşup da uyumak için içimi satırlara dökmeye karar verdim, başka yol kalmadı.
Doğan Cüceloğlu "Var mısın?" kitabında bireyin günlük yaşamında ne kadar kendi gibi olduğunun önemine dikkat çekmişti, o sayfaları okurken çok hak verdim çünkü ben günlük yaşamımda bazen kendim gibi tepki vermiyorum normalde Rümeysa'nın karşıdaki kişiye haddini bildireceği yerde çok fazla empatik şekilde yaklaşarak karşımdakinin üzülmesi yerine susarak tepki veriyordum, gel gör ki böylece zarar gören ben oldum ezik gibi hissetmeye başladım, karşımdaki de kendini haklı ve güçlü sandı.
Bugün Rümeysa yine susar diye düşünülerek salak yerine konulmaya çalışıldım ama bu sefer susmadım, artık susmayacağım. Bu beni iyi hissettirdi umarım hep böyle doğruyu ve hakkımı savunurum.
Benden size tavsiye kendinizi tanıyın ve günlük yaşamınızda kendiniz olun. Ben kozamın içinde kendimi yaratmaya ve yaşatmaya devam edeceğim.
Allah içimize huzur versin, amin.
Yoruldum çok fazla yoruldum . Hayatımda beni yerle bir eden dört duvar arasında sıkışmama neden olacak bir şey yok ağır şeyler yaşamıyorum hayatımı göz önünde bulunduruyorum bir daha kanât getiriyorum ağır durumlar yaşamadığıma fakat bazı şeyleri kabullenmek istemiyorum ama zorundayım belirsizlik , gereğinden fazla düşünme , geçmek bilmeyen baş ağrıları hayatımda ki bir takım sıkıntılar ….. alışıyor insan alışamaz değil ne yaşarsak yaşayalım zaten insanın fıtratında var bu alışmak denilen eylem . Ben alıştım , istemeyerek alıştım . Defalarca ne yaptım neden böyle oldu neden neden neden yeter artık sonu olmalı .
Güzel başlayan bazı romanlar ilerledikçe Sarpa sarmaya başlar da bir umut okumaya devam edersin ya, hah İşte ben öyle yapmayı bıraktım. Neresinde kaldığımı unutmayayım diye değil, Tam da neresinde vazgeçtiğimi hatırlayayım diye sayfayı köşesinden katlayıp rafa kaldırıyorum Yani artık istemiyorum
Sayfa 39
Ben hüznün çağrısında sisteme
karşı gelen tek boynuzlu bir kahr
aman
gibi
örgütlü ihanete karşı gelen tek
boğumlu bir kahr
aman
gibi
unutmaya çalışıyorum artık seni!
tozlu kalbime çakılan
adını
söküyorum tabiatın aklından!
sağol iyi ki terkettin beni!
Sayfa 20Kitabı okuyor
Gitme dur...
Ama hepsinin de ötesinde
Ufak sevinçlerimiz vardı
Mutluyduk, ya şimdi
“Seni tanıyamıyorum artık..." dedim
çok değiştin...
“Rutin" dedi
yaşıyoruz işte, fazlasını bekleme...
“ Beklentim kalmadı sen devam et
ben gidiyorum..." dedim
“Gitme dur..." demedi....
mayıs 
Hanife Çıta
Kızım can damarım göz nurum bilmiyorum ki sana sesli söylemediğim şeyleri kalbimle söylediğimde sızlıyor mu senin de içinde bişeyler sana sesli bile söylemeye kıyamıyorum ki bişeyleri ya sesim dokunursa sana ya acıtırsa nefesim seni o yüzden sessizce söylüyorum kalbimle annem sen büyü emi annem kocaman büyü sevgimle büyü sonra tut ellerimden haydi annecim haydi bitti de gidelim artık bu sezzlikten çıkalım sokaklara çıkalım yemyeşil ormanlara bağıralım bitti diye...
Ben geldim anne senin kalbini duyarak hadi gidelim..
“Bitirdim ben…
Koydum lavtamı kenara.
Mor üçgüller arasında
Gölgeler asılı durdukça
Şakımak da sona erdi, şarkılar da.
Bitirdim ben…
Koydum lavtamı kenara.
Eskiden bülbüller gibi erken,
Çiy düşmüş çalılarda öterken,
Kestim artık sesimi.
Yorgun bir ketenkuşuyum şimdi.
Dudağımdaki ezgiler bitti,
Öttüğüm zamanlar geçip gitti.
Bitirdim ben.
Koydum lavtamı kenara.”
Sayfa 402Kitabı okudu
Peki ama neden?
Yıldızlı bir gecede
Dağın tepesinden
süzülen bir pelikan ve
akan bir suyun şırıltısı
eşliğinde ayrılıyoruz...
“Peki ama neden,
kalamaz mısın?" diyorum...
”Ben hiçbir yere ait değilim
artık duramam buralarda." diyor...
Boynumu büküyorum
Gidiyor....
mayıs Hanife Çıta