ben iceri düstügümden beri güneşin etrafında on kere döndü dünya.
ona sorarsanız : "lafı bile edilmez, mikroskobik bir zaman."
bana sorarsanız : "on senesi ömrümün."
bir kurşun kalemim vardı ben içeri düştügüm sene.
bir haftada yaza yaza tükeniverdi.
ona sorarsanız: "bütün bir hayat."
bana sorarsanız :
Plajdaki Ayna
— Annen var mı senin?
— Var tabii.
— Ne iş yapar?
— Çamaşıra gidiyor.
— Sen ne olacaksın büyüyünce?
— Ben mi? dedi.
Gözlerini gözüme kaldırdı. İkimiz de mavi mavi baktık.
— Ben, dedi, boyacı olacağım.
Bende şans var mı ki? Leyleğin attığı yavruyum, yitirmelerim hiç tükenmiyor. Aşağı sokağın borusu patlıyor, benim bahçemi ıskata basıyor. Bu gidişle yenilmenin kitabını yazacağım ama yazarken kalemim kaybolacak diye korkuyorum.
"Haklısın tabii. Sen daimi kaybedensin. Hep kaybedeceksin.
Sayfa 37Kitabı okudu
Sevebilmek
Sana hiç dokunmadan
Sevebilmek omzunda uyuyan saçlarını
Düşleyebilmek benim için cümleler kurduğunu,
Ve inanabilmek,
Bir gün benim için atabileceğini kalbinin.”
Sayfa 58Kitabı okudu
“Kendimden Söz Ediyorum” adlı öyküden...
Tahta bir masanın başına oturmuştuk. Karşımda Sait Faik bir şeyler yazıyordu. Benim önümde beyaz bir kağıt duruyordu. İçimde yaşayan, dirilmek için çırpınan yığınlarca hikâye kahramanı vardı. Ama sen hepsinden ağır basıyordun. Bütün düşüncelerim, bütün hayallerim yalnız senin içindi. Bir roman anlatacak kadar doluydum. Buna rağmen kalemim yalnız adını kâğıda çizebiliyor, yüzünü ve saçlarını gelişigüzel çizgilerle resmediyordu.
"Yüreğin yüreğimde uykuya yatsın
Uyanmasın gerçeğin dünyasına,
Sürsün bu uyku ebedi bahtıma
Gitme ! hayalin bende, uykuya kalsın...
Konuşmasın dilim, suskun kalayım,
Kimse kalmasın, hep seninle olayım,
BEN IÇERI DUŞTUGUMDEN BERI
Ben içeri düştüğümden beri
güneşin etrafında on kere döndü dünya.
Ona sorarsanız :
"Lâfı bile edilmez,
mikroskobik bir zaman."
Bana sorarsanız :
"On senesi ömrümün."
Sayfa 155Kitabı okudu
