Kitabın ortasına geldiğimde eşimin elimden alıp benden önce okuduğu ve benim de ancak bugün bitirebildiğim kitap. Bittiğinde sinirlerim bozuldu. Bir insanın bu kadar aydın bir ailede büyüyüp, bu kadar dar kafalı kalabilmesine binlerce kez yuh dediğim, saplantılı, öfke kontrolü olmayan, kaba, egoist bir karakter okudum. Arkadaşları kendinden beter, her türlü rezil hayatı (kendi zihniyetine göre) tatmış ama karşısındaki kızın koşulsuz tanrısal sevgisini göremeyen, öfkeden ve cehaletten gözü dönmüş, kendine gelince ben erkeğim kalıbına sığınıp, kadına gelince masumiyete vurgu yapmaya çalışan eril zihniyetin tezahürü olmuş. Keşke okumasaydım. Zaten kitabın Neva kısmına gelene kadar ziyadesiyle midem bulandı abaza erkek muhabbetinden. Öf, gerçekten keşke okumasaydım, travmalarım tetiklenmeseydi keşke.