‘Balkon Korkuluklarının Ötesinde Bir Gece’
Göz kapaklarıma bir ağırlık çöküyor,
Gün batımını tamamlamışken gözlerimin
ışıkları.
Etrafımda yalnızlığın kaybetmiş kalabalık
şehir kokusu.
Elimde bir kupa sıcaklık.
Dudaklarımda bir kahvenin yakıcı tadı.
Kulaklarımda duymak istediğim dünyanın
yol mu yordu, yoksa yol mu uzadı
varamadık bir türlü istediğimiz yere
arafta kaldı her yanımız
ne eskisi gibi olabiliyoruz ne de kendimizi tamamlayabiliyoruz..
Telefonu kapatıp yürümeye başladım. Ne müzik ne şehrin sesi var. Boşluk adım seslerimi yutarken sadece kanımın akışını ve beynimin içinde ölen hücrelerin sesini duyuyorum. Kafamı patlatmak için kaç kurşuna ihtiyacım olduğunu hesaplıyorum. Üç evet üç kurşun girmeli yakın mesafeden. Biri tam tepeden iki beyin lobunun ortasından geçip boğazımdan kaymalı, midemi delip taşşaklarımı patlatarak çıkmalı. Diğeri sağ şakağın biraz arkasından yol buyunca tüm kıvrımları delerek akıtmalı fikirlerimi, sonuncusu sol kulak deliğimden, sağ kulak deliğime bir yol çizmeli zarları patlatıp sağır etmeli beni. Böylece ölümün sesini duyamam.
Adım seslerinin hızlandığını fark ettim. Vazgeçtim üç kurşunla ölmekten, daha çok kurşun gerekiyor. Yüzlerce. Binlerce kurşun bedenimi yeryüzünden silecek kadar çok kurşun.
Nazlan
Sitem et
Kırıl bana
Beni geç vakit
Tek başıma suya yolla
bahçede yüzünü öteye çevir
Güle hayret ediyormuş gibi yap
Gülümseyerek konuş da başkalarıyla
Evlâdına sağlam bir emel mâyesi aşıla,
Allah(c.c.) a dayan, saye sarıl, hikmete râm ol...
Yol varsa budur, bilmiyorum başka çıkar yol. 🍂🌿
Mehmet Akif Ersoy
Bir gül değilim, mevsimim günler sayar, yaşama sevincimi çiğner yokluğun, kaygısız yaşayamam artık. Zaman dört nala yol almakta olurda haklı çıkarsam telaşımda en sevdiğin kitapta bir aşk şiirinde kurut beni.
Bakışıyoruz desem
bakışmıyoruz
şans eseri bile gülmüyoruz
birbirimize.
Ayrıyız desem
değiliz,
birlikteyiz desem fazlayız.
Baktığın her yerdeyim,
Yılmaz Erdoğan
Ben seninle (sadece bilmek zorunda kalanların bildiği)
bir yol üstü lokantasında...
Ben seninle, Ağrı dağına mistik ve demli bir çay
kıvamında bakan Doğubeyazıt'ın herhangi bir toprak
damında..
Ben seninle herhangi bir insan elinin terli
coğrafyasında olma ihtimalini sevdim..
Ben senin,
beni sevebilme ihtimalini sevdim !
Her neyse, hepsini sırasıyla anlatmaya çalışacağım. Ama önceden söyleyeyim ki o zaman düşüncelerimin hiçbir sırası yoktu. Olaylar bir kasırga gibi üzerime atıldı, düşünceler de tıpkı kuru güz yaprakları gibi kafamda fırıl fırıl döndü. Bütün benliğimi başkalarına ait düşünceler sardığı için kendi başıma karar vermem gerektiği zaman gerekli olan kendi düşüncelerimi nereden bulacaktım? Yol gösterecek bir tek kılavuzum yoktu!
yaşamımın öyküsü yok. böyle bir öykü yok. odak diye bir şey olmadı hiç. yol yok, iz yok.
Ve bırakarak bu dünyanın tüm kandırmacılarını kendimize insanca bir yol çizeceğiz.. Gelmek isteyen ardımıza düşecek..
Mohsen Namjo