Kadınlık mı tek suçumuz?
Sonsuz yaradılış gibi apaçık ortada bulunan, rotası belli olan, masumiyeti en zor, en kırılmamış toprakların altından çıkarmış olan kadınlara duyulan haksızlık. Kimiz biz? Niye buradayız? Neden doğduk? Ne için yaşıyoruz? Nereye çıkıyor bu dakik planlarımızın sonucu? Neden yozlaştık? Burnumuzun dibindeki buharlı duyguları nasıl uçurduk? Hatırladıkça burnumuzun direğini sızlattığını bile bile. Neden hiçbir şey yapmadık? Çünkü kadındır dedik, ittik öteye; 'Kadın' gibi dedik, sevemedik. Hatta daha sevimsiz kelimeler kullandık....
Offffff offfff...
Şu son günlerde etrafıma bakıyorum ve sadece Terörist Yahudilerden, İsrail'den değil kendi insanımdan da soğuyorum. Biz ne zaman bu kadar merhametsizleştik? Hani lafa gelince Büyük Türk milletiyiz, şanlıyız, onurluyuz her zaman mazlumun yanındayız falan. Ne bu ırkçılık? Ne bu aman yesinler birbirlerinicilik? Ne bu ataları bize zamanında ihanet etmişticilik? Yazık ki ne yazık. Dönüp bakıyorum insanlığımızı yitirmişiz, kimiz biz? Neyiz? Bi dönüp vicdanlarımızı sorgulayalım rica ediyorum. İşin artık dini boyutunu da geçtim hastaneler bombalanıyor, kaçış yolları bombalanıyor, evler zaten bombalanıyor. Senelerdir süren bir durum bu sadece hamas yüzünden başlayan bir güvenlik sorunu değil. Biz senelerdir Filistin'de olan katliamları izliyoruz. Yeter diyoruz yeter.
Bir dönün dininizi değil
İnsanlığınızı sorgulayın artık.
Bugün suskun kalırsanız, yarın konuşacak yüzünüz olmaz.
Her şeyden önce aradığımız şeyin ne olduğunu biliyor muyuz? Mutluluk tam olarak nedir ki onu satın almaya çalışıyoruz? Huzur nasıl bir nesne ki ona maddeyle paha biçip neyse fiyatını vermeye kalkışıyoruz? Bizler peşine düştüğümüz bu şeyin tam olarak ne olduğu bilgisine erişebildik mi?
Biliyorum zor sorular bunlar.
Ancak tüm bu soruların zorluğu da yine bizden kaynaklanmaz mı? Soruyu soran da o soruya cevap verecek olan da yine bizler değil miyiz?
Peki ama biz kimiz?
Bizim düşüncemizin ne önemi var? Biz kimiz ki? Hayatımızı iktidardakiler yönlendiriyor. Hayatımızın pek önemi yok, yerdeki toz gibi.
Sayfa 91Kitabı okudu
Herkesin sorması gereken sorular
"Biz kimiz?", "Nereden geliyoruz, nereye gidiyoruz?", "İnsanlığa yapabileceğimiz katkı nedir?"
Sayfa 17 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
Ben Kimim?
Nefret toplumu kötülük toplumu ayrımcı toplum yobaz toplum da biz kimiz? toplum koyun deyip vicdan rahatlatırken toplumun neresinde konumlanıyoruz? herkes aynı şeyleri söyleyip yakınırken biz ne kadar farklı olduğumuzu düşünüyoruz? bize hazır verilen/dayatılan değerler dışında kendimizi anlatacak kaç kelimemiz var? kendimize baktığımızda nerde
Bu satırlar bizlere 'biz kimiz ki' dedirtmeli...sorgulanmalı!
Efendimiz'in ﷺ rubai dişleri kırıldı, kazılan çukura düştü, başındaki miğferin demirleri yanaklarına battı ve her taraftan okların, kılıçların, mızrakların muhatabı oldu.
Sayfa 60 - Uhud SavaşıKitabı okudu
Bizim düşüncemizin ne önemi var? Biz kimiz ki? Hayatımızı iktidardakiler yönlendiriyor. Beklemek zorundayız. Hayatımızın pek önemi yok, yerdeki toz gibi. Esen her rüzgar onu oradan oraya savuruyor. Birlikte olmamıza izin vermeyecekler...
Kimiz biz? Bu soruyu yanıtlamak bilimin görevlerinden yalnızca biri değil, asıl görevidir.
-Erwin Schrödinger, Bilim ve Hümanizm
Sayfa 32
"Neden okumalıyım" sorusuyla elime alıp "Neden bu kadar geç kalmışım" sorusuyla bitirdim kitabı?
Yaşayan bir cevherin kaleminden dünyaya bakmak ne demek bilir misiniz?
Bedeni taa uzaklarda gözleri buğulu belki her gece camdan ülkesine hasret bir kalemin efendisi.
Samimiyet nedir dediler, Azad Penaber dedim.
Ruhunu çırılçıplak sunmuş her dizede bu samimiyet değil de nedir?
İmgelerin beynimde yarattığı zelzeleler arasında bir Zal Oğlu Rustem olup kurtardı tek dizede,
Hasretin ateşe verdiği yüreğime bir bardak su döktü habersiz..
Sen kimsin biliyor musun
Azad Penaber
Sen gecelerce hasretten gözyaşı döküp sabahlayan bir çok kırık yüreğin sargısısın,
Sen, adın dışında hakkında bir şey bilinmediği halde iki dizede kendini tanıtan bir dünya imge dolu senfoninin şefisin,
Sen kimsin biliyor musun abi?
Evlat acısı çeken bir ana misali anadil hasreti çeken bir çok kurak yüreğin pınarısın.
Bizi sussuz bırakma üstadım...
Peki biz kimiz biliyor musun?
Biz o kimseleriz ki bunca yıl zulme uğrayıp "halkım" diyebilenlerin torunları, çocukları, kendileriyiz...
Sen şimdi uzaktasın olsun,
Yüreğin de buruk olsun,
Gözlerin de buğulu dem dem,
Olsun...
Zamana bile hükmedebilirken şiir, uzaklığın ne önemi var.
Gönlümüze adını Mezopotamya'lı bir annenin pişirdiği ekmekten kalan isle yazdık öyle saf ve içten, gösterişsiz...
Iyiki varsın abi varlığına minnettarım.
Dilistan 'dan bize de vatandaşlık verdiğin için teşekkür ederim
