Artık mutlu olmayacağımızı bildiğimiz bir dünyada dil bizim tek çaremiz, tek membamızdır.
Anılarımızın çukurunda, sözlerimizin her birinin altında, kafamızda dörtnala koşan bu sözlerin her birinin altında, deli olmanın haşmetli özgürlüğünü gösterir bize. Uygarlığımızda delilik deneyiminin bu kadar keskin olması, edebiyatımızın bir bakıma en uç sınırı olması belki bu yüzdendir.
Bu kadar zor mu insanları kusurlarıyla sevmek? Hiç olmazsa oldukları gibi kabul etmek…
Hilesiz hurdasız, yalansız dolansız, illa da bizim istediğimiz kalıba sokmadan, kendimize benzetmeye çalışmadan, karşılık beklemeden, gülmeden, kınamadan, arkasından konuşmadan sevemez miyiz insanları?
Çatlarız vallahi!
Bizim gibi giyinmeyen, bizim gibi